அரணாய் நீ வா(பாகம் 2) - Epi - 6

 அரணாய் நீ வா!

பாகம் – 2

 அத்தியாயம் -6

பார்கவியிடம் பேசிவிட்டு வாகனம் நிறுத்துமிடத்திற்கு வந்த அரண் செழியன், பெருமூச்சுவிட்டபடி தனது பைக்கில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான்.

எட்டு மாதங்களுக்கு முன்பு, இருவரும் பிரிந்து விடலாம் என்று பார்கவியிடம் அவன் சொன்னது வெறும் கோபத்தில் தானே ஒழிய, அவள் மேலிருந்த வெறுப்பில் அல்ல!

பார்கவி, அவள் செய்த சில தவறுகளை திருத்தி, தன்னை முழுதாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவன் கொடுத்த கால அவகாசமே, கடந்து சென்ற இந்த எட்டு மாதங்கள்.

மற்றபடி, அவளை அவனால் மறக்கவும் முடியவில்லை; வேறு பெண்ணை மணம் புரிந்து புதிய வாழ்க்கை ஒன்றை தொடரவும் அவனுக்கு மனமில்லை!

யோசனையுடன் நின்றிருந்தவன் தன்னைக் கடந்து சென்ற மதுரைப் பேருந்தைப் பார்த்தான்.

தான் சொன்னதை பார்கவியின் மனம் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை என்பது புரிந்ததும், அவனது மனதில் லேசான வலியொன்று தோன்றி மறைந்தது.

ஏமாற்றத்துடன் தனது பைக்கில் ஏறியவன், தலைக்கவசத்தை எடுத்து அணிந்த பொழுது, தன் பைக்கிற்கு பின்பக்கமாக வந்து நின்றவளை அதன் பக்கவாட்டு கண்ணாடி வழியாகப் பார்த்தான்.

அவள் தன்னை வேண்டாம் என்று கூறிச் சென்று விட்டாள் என்று தான் நினைத்ததற்கு மாறாக, பார்கவி அங்கு வந்து நிற்கவும், செழியனுக்குத் தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை.

சட்டென தலைக்கவசத்தைக் கழற்றியவன், பைக்கில் இருந்து கீழே இறங்கினான்.

பார்கவிக்கு முன்னால் சென்று நின்றவன், சந்தோஷ மிகுதியில் பற்கள் தெரிய சிரித்தபடி தனது பின்னந்தலையை தேய்த்துக் கொண்டான்.

அவளது கையில் இருந்த பயணப் பையை வாங்கிக் கொண்டவன், “நீ ஊருக்குப் போகலையா பாரூ?” என்று கேட்க,

அவனை ஓரக்கண்ணால் முறைத்தவள், “குத்துக்கல்லு மாதிரி உங்க முன்னாடி வந்து நிக்குறேன். ஊருக்குப் போகலையான்னு கேட்குறீங்க! ஒருவேளை நான் வந்தது உங்களுக்கு பிடிக்கலையோ?” என்றபடி,

“சரி! என் பையைக் கொடுங்க. நான் அடுத்த பஸ் புடிச்சு ஊருக்குப் போறேன்” என்றாள்.

அரண் செழியனுக்கு அவள் சொன்னதைக் கேட்டு சிரிப்பு தான் வந்தது.

“ஹப்பா! பாயின்ட் பாயின்டா பேசுற இந்தப் பழைய பார்கவியைப் பார்த்து எத்தனை நாள் ஆச்சு?” என்றவன், நீட்டியிருந்த அவளது கரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டான்.

அவனது கையுடன் கோர்க்கப்பட்டிருந்த தன் கரத்தைப் பார்த்தவளின் விழிகளில் நீர் நிறைந்தது.

“எனக்கு உங்ககிட்ட சில விஷயங்களைக் கேட்டு தெளிவுப்படுத்திக்கணும்” என்று அவள் கூற, கண்கள் மூடித் திறந்து சரியென்று அவளிடம் தலையசைத்தவன், “பைக்ல ஏறு பாரூ!” என்றான்.

அவளும் அவனுடன் வண்டியில் ஏறிக் கொண்டதும், “பேலன்ஸ் தவறி கீழே விழுந்துரப் போற பாரூ. என்னை கெட்டியா பிடிச்சுக்கோ” என்று கண்ணாடி வழியாக அவளைப் பார்த்தபடியே அவன் கூற,

“அந்த அளவுக்கு இன்னும் எனக்கு வயசாகல இன்ஸ்பெக்டர் சார். அதெல்லாம் நான் பக்காவா பேலன்ஸ் பிடிச்சு உட்கார்ந்துப்பேன். நீங்க வண்டியை பார்த்து கவனமா ஓட்டுங்க” என்றாள் அவள்.

செழியனும் அதைக் கேட்டு சிரித்தபடியே வண்டியை இயக்கினான்.

மிதமான வேகத்தில் சென்றவன், சில நிமிடங்கள் பயணம் செய்து ஒரு பூங்காவிற்கு முன்னால் பைக்கை நிறுத்தினான். பின்னர் இருவரும் இறங்கி அந்தப் பூங்காவிற்குள் சென்றனர்.

அங்கிருந்த ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்த செழியன், அவளையும் தன்னருகே அமர்ந்து கொள்ளும்படி கூற, பார்கவியும் மறுக்காமல் அமர்ந்து கொண்டாள்.

“சொல்லுங்க பார்கவி! என்கிட்ட என்ன கேட்டு தெளிவுப்படுத்திக்கணும்னு நினைக்குறீங்க?” என்று செழியன் கேட்கவும், அவனை பொய்யாக முறைத்தவள்,

“ஆனாலும், உங்களுக்கு நக்கல் ரொம்ப அதிகம் இன்ஸ்பெக்டர் சார்!” என்றாள்.

அதைக் கேட்டு சிரித்தவனோ, “இது நிஜம் தானா பாரூ? நீ எனக்காகத் தான் வந்தியா?” என்று கேட்க,

“இந்தக் கேள்வியைக் கேட்க வேண்டியது நான் தான். நீங்க பழசை எல்லாம் மறந்துட்டு என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க விரும்புறேன்னு சொன்னீங்க! எதுக்காக செழியன்? எனக்காகவா?” என்று, அவள் அதே கேள்வியை அவனிடம் திருப்பிக் கேட்கவும், அவளது கரம் பற்றியவன்,

“நான் கேட்டது உனக்காகவோ இல்ல எனக்காகவோ இல்ல, நமக்காக!” என்றான்.

அவன் சொன்னதைக் கேட்டவளின் மனம் பேருவகைக் கொள்ள, ஆனந்த மிகுதியில் அவனது கரத்தை தனது மற்றொரு கரம் கொண்டு அழுத்தமாக மூடினாள் அவள்.

கேள்வியாக அவனைப் பார்த்தபடியே, “செழியன்! நிஜமாவே உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுக்கு நான் டிசர்விங்னு நினைக்குறீங்களா? ஏன்னா, இன்னுமே என்னால நான் செஞ்ச சில விஷயங்களுக்கு நியாயம் சொல்ல முடியல. என்னைப் பொறுத்தவரை நான் ஒரு பெர்ஃபெக்டான பொண்ணுன்னு ஒத்துக்க முடியல. அப்புறம் எப்படி உங்களுக்கு ஒரு பெர்ஃபெக்டான மனைவியா என்னால இருக்க முடியும்?” என்று கேட்டாள்.

குழப்பமாக அவளைப் பார்த்தவனோ, “பெர்ஃபெக்ட்னு நீ எதைச் சொல்ற பாரூ? கட்டின புருஷனுக்கு மூணு வேளை சமைச்சுப் போட்டு, அவனை எந்த வீட்டு வேலையும் செய்ய விடாம சோம்பேறி ஆக்குறதையா? இல்ல… தன்னோட ஆசைகளை, லட்சியங்களை எல்லாம் மனசுல போட்டு புதைச்சுட்டு குடும்பத்துக்காக மாடா உழைச்சு, ஓடா தேய்ஞ்சு தன்னோட வாழ்க்கையை எதுக்காக வாழுறோம்னு தெரியாமலேயே பொய்யான ஒரு வாழ்க்கை வாழுறதையா?” என்று கேட்க, அவளிடம் அதற்கு பதில் இல்லை.

தலைகவிழ்ந்து யோசனையுடன் அவள் அமர்ந்திருக்க, அவளது நாடி பற்றி நிமிர்த்தினான் அரண் செழியன்.

“இங்கே பாரு. உன்னோட மனசுல என்ன எண்ணம் ஓடுதுன்னு என்னால புரிஞ்சுக்க முடியுது. அன்னைக்கு ஹாஸ்பிட்டல்ல உன்கிட்ட நான் பேசின விஷயங்களைப் பத்தி யோசிச்சு தானே நீ வருத்தப்படுற! பழசை எல்லாம் விட்டுத் தள்ளு பாரூ. நம்மளோட இந்தப் புதிய அத்தியாயத்தை ஃப்ரெஷ்ஷா தொடங்கணும்னு நான் ஆசைப்படுறேன். அதனால தான் சொல்றேன். பழசை எல்லாம் மறந்துரு” என்று அவன் கூற, பார்கவி மறுப்பாகத் தலையசைத்தாள்.

“இல்ல செழியன். இன்னைக்கு என் மனசுல இருக்கற சந்தேகங்களை தெளிவுப்படுத்திக்கலைன்னா… காலம் முழுக்க அது என்னைப் போட்டு உறுத்திகிட்டே இருக்கும். அது நம்மளோட எதிர்கால வாழ்க்கைக்கும் நல்லதில்ல” என்று அவள் கூற, அவனுக்கும் அது சரியென்றே தோன்றியது.

பெருமூச்சுடன், “சரி சொல்லு! உன் மனசுல அப்படி என்ன தான் இருக்கு?” என்று அவன் கேட்க,

“உங்களுக்கு அடிப்பட்ட பிறகு, உங்க ஹெல்த்தை பற்றி நான் பெருசா கவலைப்படவே இல்ல. நீங்க நல்லா இருக்கீங்களா? உங்க கையில பட்ட காயம் சரியாகிடுச்சான்னு கூட யோசிக்காம உங்களை தொடர்ந்து ஹர்ட் பண்ணிட்டே இருந்தேன். அது உங்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய காயத்தை மனசளவுல கொடுத்துச்சுன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும். இன்ஃபாக்ட் நாம பிரியறதுக்கான ஒரு முக்கியமான காரணமும் அது தான். அப்படி இருக்கறப்போ…” என்றவளுக்கு, அதற்கு மேல் தான் நினைத்ததை அவனிடம் கேட்பதற்கு முடியவில்லை.

ஆனால், அவள் கேட்க நினைத்ததை செழியன் புரிந்து கொண்டான்.

“நீ கேட்க வர்றது எனக்குப் புரியுது பாரூ! நான் எப்படி இருக்கேன்னு ஒரு மனிதாபிமான அடிப்படையில கூட விசாரிக்காம, நீ உன்னைப் பத்தி மட்டுமே சுயநலமா யோசிச்சதா சொன்னேனே! அதைப் பற்றி தானே கேட்குற?” என்று அவளது விழி நோக்கி அவன் கேட்க, அவள் ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

“அதுக்கு நானே பதில் சொல்றேன். கடந்த எட்டு மாசமா நீயும் நானும் பேசிக்கலைன்னாலும், நீ என்ன பண்ணுற, எப்படி இருக்கேன்னு உனக்கே தெரியாம நான் உன்னை கவனிச்சுட்டு தான் இருந்தேன். அப்பப்போ இனியன்கிட்ட உன்னைப் பத்தி கேட்டு தெரிஞ்சுப்பேன்”

“இனியனுக்கும் ஷாரதாவுக்கும் கல்யாணம்னு கேள்விப்பட்டதும் முதல்ல எனக்கு நினைவு வந்தது நீ தான்! குடும்பத்துல மூத்த பொண்ணு நீ இருக்கும் போது, ஷாரதாவுக்கு கல்யாணம் பேசுறாங்கன்னா… அது உன்னுடைய சம்மதம் இல்லாம நடக்க வாய்ப்பே இல்ல!”

“அந்த இடத்துல நீ உன்னைப் பத்தி யோசிக்காம, உன் தங்கச்சியோட எதிர்கால வாழ்க்கையைப் பத்தி யோசிச்சதால தான் இன்னைக்கு அவங்க இரண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் நடந்திருக்கு. அதிலிருந்தே உன்கிட்ட ஏற்பட்ட மாற்றத்தை என்னால பார்க்க முடிஞ்சது பாரூ” என்றான்.

அவன் பேசப் பேச உணர்ச்சி மிகுதியில் அவனையே தான் இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் பார்கவி.

“அதுமட்டுமில்ல! இனியன் கல்யாணத்துல உன்கிட்ட இருந்த நிதானம், அமைதி, பொறுமைன்னு எல்லாமே என்னை ஆழமா சிந்திக்க வச்சது. எங்க அம்மா உன்கிட்ட அவ்வளவு வெறுப்பை காட்டின பிறகும், நீ பொறுமையா அதைக் கடந்து போன. உன் இடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தா அதை செஞ்சிருப்பாங்களா அப்படிங்கறது சந்தேகம் தான்”

“கடைசியா ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாடி உன்னை இங்கே சந்திப்பேன்னு நான் சத்தியமா நினைச்சு கூடப் பார்க்கல. அன்னைக்கு ஹோட்டல்ல உனக்கு ஏதோ ஆபத்துன்னு புரிஞ்சதும் பதறிப் போயிட்டேன் தெரியுமா? உன்னை நேர்ல பார்க்கற வரைக்கும் என்னோட மனசு ஒரு நிலையில இல்ல”

“ஆனா, அன்னைக்கு அந்தப் பசங்க பண்ண வேலையால நீ பயந்து பலவீனமா உட்கார்ந்திருந்ததைப் பார்த்த பிறகு தான், நான் பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன்னு என்னோட புத்திக்கு ஆணி அடிச்ச மாதிரி உறைச்சது” என்று அவன் கூறவும்,

“புரியல செழியன்! நீங்க என்ன தப்பு பண்ணீங்க?” என்று கேட்டாள் பார்கவி.

“நாம பிரிஞ்சு போயிரலாம்னு சொன்னப்போ…. உன்மேல நான் வச்ச குற்றச்சாட்டுகள் ரொம்பவே கடுமையானது. என்ன தான் அதுல சில உண்மைகள் இருந்தாலும், மென்மையான மனம் கொண்ட ஒரு பெண்ணா உனக்கு அது எவ்வளவு வலிச்சிருக்கும்? அந்த வலியோட தாக்கமும், நான் பேசின வார்த்தைகளும் உன் மனசை பாதிச்சு, உன்னுடைய தன்னம்பிக்கையை பெருசா உடைச்சிருக்கு. அது உன்னுடைய தைரியத்தையும் கீழே போக வச்சிருக்கு” என்றதும்,

“எதை வச்சு சொல்றீங்க செழியன்?” என்று கேட்டாள் அவள்.

“எனக்குத் தெரிஞ்ச பார்கவி ரொம்ப தைரியமா, மனசுல பட்டதை பட்டுன்னு பயமில்லாம பேசுற ஒரு பொண்ணு. உன்கிட்ட எனக்குப் பிடிச்ச ஒரு முக்கியமான க்வாலிட்டியும் அது தான். ஆனா, அன்னைக்கு ஹோட்டல்ல அந்த மூணு பசங்களுக்கு பயந்து போய் நீ உட்கார்ந்திருந்ததைப் பார்த்தப்போ தான் நான் எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்தனம் பண்ணியிருக்கேன்னு புரிஞ்சது” என்றான் அரண் செழியன்.

அதை உடனே மறுத்தவள், “ப்ளீஸ் செழியன்! அப்படி எல்லாம்  பேசாதீங்க. தப்பு என் பக்கம் தான் அதிகமா இருக்கு. நீங்க என்கிட்ட பேசுனதால மட்டுமே என்னுடைய தன்னம்பிக்கை குறைஞ்சுட்டதா தயவு செஞ்சு நினைக்காதீங்க. நீங்க சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தைகளும் என் வாழ்க்கைக்கான பாடம். என்னை நானே பரிசோதிச்சு பார்க்கறதுக்காக நீங்க எனக்குக் கொடுத்த ஒரு பரிசா தான் அதை நான் பார்க்குறேன்” என்று பார்கவி பேச, அவளை மெச்சும் பார்வை பார்த்தான் செழியன்.

“உனக்குப் புரியுதா பாரூ? முன்னாடி நீ பேசுறதை விட இப்போ உன்னோட பேச்சுல க்ளாரிட்டி அதிகமா இருக்கு; உன் செயல்ல நிதானம் இருக்கு” என்றவன், அவளது கன்னங்களை தனது இரு கைகளிலும் ஏந்திக் கொண்டான்.

“ப்ளீஸ் பாரூ… இதுக்கு மேல என்கிட்ட எந்தக் கேள்வியும் கேட்காத. இந்த ஆயுசு முழுக்க எனக்கு நீ தான். உனக்கு நான் தான்!” என்று அவன் கூற அவளது விழிகளில் இருந்து வழிந்த ஆனந்தக் கண்ணீர் அவனது கரங்களை நனைத்தது.

உணர்ச்சிப் பெருக்கில் சட்டென அரண் செழியனை அணைத்துக் கொண்டாள் அவள்.

அவனும் மகிழ்ச்சியுடனே அவளை அரத்தழுவியபடி அவளது உச்சியில் மென் முத்தம் ஒன்றைப் பதித்தான்.

சில நிமிடங்கள் இருவரும் மெளனமாக அமர்ந்தபடி, ஒருவர் மற்றவரது ஸ்பரிசத்தை அனுபவித்துக் கொண்டனர்.

திடீரென தூரத்தில் யாரோ பேசும் சத்தம் கேட்கவும், பார்கவி அவனிடமிருந்து விலகி அமர்ந்து கொண்டாள்.

“எட்டு மாச ஏக்கத்தை இப்படி எட்டே நிமிஷத்துல கலைக்குறது உனக்கே நியாயமா இருக்கா பாரூ?” என்று செழியன் கேட்க,

“முதல்ல கல்யாணத்துக்கு நாள் குறியுங்க செழியன். அப்புறம் எட்டு நிமிஷம் என்ன? ஏழேழு ஜென்மத்துக்கும் இப்படியே உங்களை கட்டிப்பிடிச்சுட்டு உட்கார்ந்துக்குறேன்” என்று அவள் மறைமுகமாக தன் சம்மதத்தை அவனுக்கு தெரிவித்து விட, அரண் செழியனுக்கு தன் காதுகளையே நம்ப முடியவில்லை.

தன்னை திருமணம் செய்து கொள்ள அவள் தன் சம்மதத்தை அளித்து விட்டாள் என்றதும் அவனது கால்கள் தரையில் நிற்கவில்லை.

ஆனாலும், ஒரு நிமிடம் தனது உணர்வுகள் சமன்பட நேரம் கொடுத்து, மகிழ்ச்சியில் ஆர்ப்பரிக்கும் தன் மனதினை சற்றே அமைதிப்படுத்திக் கொண்டான் அவன்.

இப்பொழுது அவளை சீண்டிப் பார்க்கும் ஆசை அவனுள் எழ, “சரிதான்! ஏழேழு ஜென்மத்துக்கும் உன்னை கட்டிப்பிடிச்சுட்டு இந்த மரத்தடியில உட்கார்ந்திருந்தா, நான் எப்படி இந்த சமுதாயத்துக்காக என் கடமையை ஆத்துறது?” என்று அவளைப் பார்த்து அவன் கேட்க, அவளிடம் மௌனம்.

அவன் சொன்னதைக் கேட்டு அவள் யோசனையுடன் அமர்ந்திருக்க, “பாரூ! என்ன யோசிக்குற?” என்றபடி, அவளது தோள் தொட்டான் செழியன்.

“ம்ம்ம்…” என்றபடி அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவள், “நமக்கு நடந்த பிரச்சனைக்கான அஸ்திவாரமே உங்க போலீஸ் வேலை தானே செழியன். அதைப் பத்தி தான் யோசிக்குறேன்” என்றாள்.

அவனோ குழப்பமாக, “இன்னும் நீ அதே முடிவில் தான் இருக்கியா? நான் போலீசா வேலை பார்க்கறதுல உனக்கு உடன்பாடு இல்லையா பாரூ?” என்று அவன் கேட்க,

அதை உடனே மறுத்தவள், “இல்ல செழியன். இந்த விஷயத்துல உடன்படாம போறதுக்கு எனக்கு எந்த உரிமையும் இல்லைன்னு தான் நான் நினைக்கிறேன். என்னோட வேலை எனக்கு எவ்வளவு முக்கியமோ… அதே அளவுக்கு உங்களோட வேலையும் உங்களுக்கு முக்கியமானதா இருக்கும்னு இந்த மரமண்டைக்குப் புரிய கொஞ்சம் லேட் ஆயிருச்சு” என்றவள், “உங்களை காயப்படுத்துனதுக்கு ரொம்ப சாரி!” என்றாள்.

“விடு பாரூ! எவ்வளவு நேரம் தான் பழசை பத்தியே பேசுறது?” என்று அவன் கேட்க,

“அப்போ நீங்களே சொல்லுங்க! புதுசா என்ன பேசலாம்? எதைப் பற்றி பேசலாம்?” என்றாள் அவள்.

அரண் செழியனோ, “வேற என்ன? நம்ம கல்யாணத்தை பற்றி பேச வேண்டியது தான்!” என்றவன்,

“சரி நீயே சொல்லு! நம்ம கல்யாணத்தை எப்போ வச்சுக்கலாம்? இரண்டு நாள் கழிச்சா? இல்ல அடுத்த வாரம் வச்சுக்கலாமா?” என்று கேட்க,

“ஹலோ… ஹலோ… பொறுமை சாமி! பொறுமை. உடனே முடிவு பண்ணி அடுத்த வாரமே வச்சுக்கறதுக்கு இது ஒண்ணும் பர்த் டே பார்ட்டி இல்ல, கல்யாணம்! புரியுதுல்ல” என்றாள் அவள்.

செழியனும் சிரித்தபடியே ஆமாம் என்று தலையசைக்க, “என்ன புரிஞ்சது?” என்று கேட்டாள்.

“உன்னை இப்படியே பேச விட்டா இந்த ஜென்மத்துல நமக்கு கல்யாணம் நடக்காதுன்னு புரிஞ்சது” என்றவன், சட்டென எழுந்து நின்றான்.

அவளோ புரியாமல் விழிக்க, அவளது கரம் பற்றி அவளையும் எழுப்பி விட்டான்.

“சரி! கிளம்பலாமா?” என்று கேட்டவனிடம், “இப்போ எங்கே போகப் போறோம்?” என்றாள் பார்கவி.

“வேற எங்கே, மதுரைக்கு தான். நேரா மதுரைக்குப் போறோம்… நம்ம பேரன்ட்ஸ்கிட்ட சம்மதம் வாங்குறோம்… கல்யாணம் பண்ணுறோம்” என்று அவன் கூற, அவளோ வாய் பொத்தி ஆச்சர்யத்துடன் நின்றாள்.

“ரொம்ப ஸ்பீடா போற மாதிரி இருக்கு செழியன்!” என்றவளிடம்,

“இதென்னம்மா பெரிய ஸ்பீடு? கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் பாரு ஐயாவோட ஸ்பீடை! சும்மா ஜெட் வேகத்துல இருக்கும்!” என்று அவன் கூற, அவனது தோளில் அடித்தவள், “நீங்க ரொம்ப மோசம் செழியன்” என்றாள்.

“இந்த வார்த்தையை வெளியே சொல்லிடாத பாரூ… அப்புறம் யாராவது எனக்கு மோசமான போலீஸ்காரன்னு பட்டம் கொடுத்துடப் போறாங்க” என்றவனைப் பார்த்து சிரித்தவள்,

“நீங்க இவ்வளவு பேசுவீங்கன்னு எனக்கு இப்போ தான் தெரியது செழியன். ஆனா, உங்களோட இந்தப் புது வெர்ஷன் கூட பார்க்க நல்லா தான் இருக்கு” என்றாள்.

அவனோ எங்கோ பார்த்தபடி, “நீ வேற பாரூ! உன்கிட்ட என்னமோ அருவி கொட்டுற மாதிரி பேசிட்டேன். ஆனா, என்னை பெத்த தாய், மிசிஸ் ஆதிரை சண்முகநாதன்கிட்ட என்ன பேசப் போறேன்னு தான் தெரியல” என்று கூறவும், அதிர்ந்து விழித்தவள், “என்ன செழியன், இப்படி பயமுறுத்துறீங்க?” என்றாள்.

அவளது தோள் தொட்டு அவளை தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டவனோ, “உன் பக்கத்துல நான் இருக்கறப்போ எதுக்காக பயப்படுற பாரூ? தைரியமா என் கூட வா” என்றான்.

அவளும் தனக்கு அரணாய் தன்னவன் நிற்கிறான் என்கிற தைரியத்தோடு, செழியனுடன் சேர்ந்து சந்தோஷமாக மதுரைக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றாள்.

இருவரும் நேராகச் சென்றது அரண் செழியனின் வீட்டிற்குத் தான்!

கதவை திறந்ததும் வீட்டு வாசலில் ஒன்றாக நின்ற தன் மகனையும், பார்கவியையும் கண்டு வாயடைத்துப் போனார் ஆதிரை செல்வி.

அதிலும், “ம்மா… நானும் பார்கவியும் கல்யாணம் செஞ்சுக்க விரும்புறோம்” என்று செழியன் ஒரே போடாகப் போடவும், அவருக்கு மயக்கமே வந்து விட்டது.

அரணாய் வருவான்…

மீண்டும் சந்திப்போம்!

பிரியமுடன்,

சௌஜன்யா…