அரணாய் நீ வா(பாகம் 2) - Epi 16

 அரணாய் நீ வா!

பாகம் - 2

 அத்தியாயம் – 16

ஜாமீனில் வெளியே வந்த கார்த்திகேயனை ஆரத்தி எடுத்து வீட்டிற்குள் அழைத்து வந்தார் அவனது தாய் கமலா.

கனகரத்தினம் சோஃபாவில் அமர்ந்திருக்க அவரின் அருகில் சென்று, “அப்பா!” என்றழைத்தான் கார்த்திகேயன்.

அவனது மனதில் பயம் இருந்தாலும், அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் அவர் முன்பு நின்றிருந்தான்.

கனகரத்தானம் தன் மகனை நிமிர்ந்து கூடப் பார்க்கவில்லை.

“ஆஃபிஸ் ரூமுக்கு வா” என்று கூறிவிட்டு எழுந்து சென்றார்.

அவனோ திரும்பி தன் அண்ணனைப் பார்க்க, “தைரியமா போ கார்த்தி!” என்று கூறி அவனை அனுப்பி வைத்தான் குமரவேல்.

அவன் தன் தந்தையின் அலுவலக அறைக்குள் சென்ற போது அவர் ஜன்னல் அருகே நின்றிருந்தார்.

கார்த்திகேயனோ எச்சில் விழுங்காயபடி, “அப்பா!” என்றழைக்க, அவனை திரும்பி பார்த்தவர்,

“உன்கிட்ட எத்தனை முறை படிச்சு படிச்சு சொன்னேன்… வெளியே தெரியுற மாதிரி தப்பு பண்ணாதேன்னு. ஆனா, நீ திருந்தவே மாட்டேல்ல” என்று சற்று கோபத்துடனே பேச, “இல்லப்பா… அது” என்று ஏதோ சொல்ல வந்தான் அவன்.

அவனை நெருங்கி வந்து, “போதும் நிறுத்து!” என்றவர், “அந்தப் பொண்ணை கார் ஏத்தி ஆக்சிடென்ட் பண்ண விஷயத்தை ஏன் நீ என்கிட்ட சொல்லலை?” என்று தன் மகனிடம் கேட்க, அவனோ தலைக்கவிழ்ந்தபடி, “சாரிப்பா!” என்றான்.

“இப்போ சாரி கேட்டு என்ன பிரயோஜனம்? அந்த இன்ஸ்பெக்டர் நம்ம குடும்பத்தை அவமானப்படுத்தி ஊரெல்லாம் என் பெயரை கேவலப்படுத்திட்டான். என்னுடைய இத்தனை வருஷ அரசியல் வாழ்க்கையில இப்படி ஒரு அவமானம் எனக்கு நடந்ததே இல்ல” என்று மூச்சு வாங்கப் பேசினார் கனகரத்தினம்.

கார்த்திகேயனால் அவரிடம் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. குற்ற உணர்வுடன் தலைக்கவிழ்ந்து நின்றிருந்தான்.

“சரி! ஆக்சிடென்ட் விஷயம் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்… மறுபடியும் எதுக்காக அந்த துர்காகிட்ட பிரச்சனை பண்ணுன?” என்று அவர் அதட்டிக் கேட்க,

“தெரியாம பண்ணிட்டேன்பா. இனிமே அந்த மாதிரி எதுவும் பண்ண மாட்டேன்” என்றான் அவன்.

“தெரியாம பண்ணிட்டியா?” என்றவர் அவனை முறைத்தபடி, “எத்தனை முறை தான் இந்த வார்த்தையைச் சொல்லி திரும்பத் திரும்ப தப்பு பண்ணிட்டே இருப்ப கார்த்திகேயா?” என்றார்.

“கொஞ்ச நாள் முன்னாடி உன் பழைய காதலி துர்காவோட புருஷன் உன் மேல போலீஸ் கம்ப்லைன்ட் குடுக்கப் போறேன்னு மிரட்டுறதா என்கிட்ட வந்து சொன்ன. சரின்னு கூலிப்படையை அனுப்பி அவனை போட்டு தள்ளியாச்சு” என்றவர் சிறிது இடைவெளி விட்டு,

“இனிமே துர்கா பக்கம் தலை வச்சு கூடப் படுக்க மாட்டேன்னு என்கிட்ட சத்தியம் பண்ணுன. ஆனா, உன்னை நம்பி கொஞ்ச நாள் உன்னை கவனிக்காம விட்டதுக்கு, நீ என்ன காரியம்டா செஞ்சு வச்சிருக்க?” என்றார்.

“இல்லப்பா… அது” என்று ஆரம்பித்தவனை, “இனிமே நீ ஒரு வார்த்தை கூட பேசக் கூடாது” என்று அதட்டி அவனை அமைத்திப்படுத்தினார் கனகரத்தினம்.

“கடைசி புள்ளைன்னு உனக்கு செல்லம் கொடுத்து வளர்த்தது பெரிய தப்பா போச்சு!” என்றவர்,

“உனக்கு கொடுத்த சுதந்திரத்தை தானே உன் அண்ணனுக்கும் கொடுத்தேன். அவன் என்ன உன்னை மாதிரி அடுத்தவன் பொண்டாடி மேல ஆசைப்பட்டுட்டா திரியுறான்? உன்னால கட்டுப்பாடா இருக்க முடியலைன்னா கல்யாணம் பண்ணி வைக்குறேன்னு சொன்னேன் தானே! ஆனா, அதுக்கும் நீ ஒத்துக்கலைன்னா நான் என்ன பண்ணுறது?” என்றார்.

சில நிமிடங்கள் அந்த அறையில் அமைதி நிலவ, அந்த அமைதியைக் கலைத்தது கார்த்திகேயன் தான்.

“சாரிப்பா! இனிமே நீங்க என்ன சொன்னாலும் அதுபடி கேட்டு நடந்துக்குறேன்” என்றவனின் அருகே வந்தவர், அவனது தோள் தொட்டு, “இங்கே பார்! நான் உன் மேல இருக்கற பாசத்துக்காக மட்டும் கஷ்டப்பட்டு, கெஞ்ச கூடாதவன்கிட்ட எல்லாம் கெஞ்சி உன்னை ஜெயில்ல இருந்து வெளியே கொண்டு வரல. இதுல என் முப்பது வருஷ அரசியல் வாழ்க்கையும் அடங்கி இருக்கு. நீ தண்டனை வாங்கி ஜெயிலுக்குப் போயிட்டேன்னா… என்னோட ஒட்டு மொத்த அரசியல் கௌரவமும் ஒரே நாள்ல நடுத்தெருவுக்கு வந்துரும். அதை மட்டும் என்னால ஏத்துக்கவே முடியாது” என்றபடி,

“ஒண்ணு மட்டும் நல்லா சொல்றேன் கேட்டுக்கோ! அரசியலா இல்ல நான் பெத்த புள்ளைங்களான்னு கடைசியில எனக்கு ஒரு நிலமை வந்தா… நான் அரசியல் தான் வேணும்னு சொல்லுவேன். என் புள்ளைங்களும் குடும்பமும் எனக்கு இரண்டாம் பட்சம் தான்” என்றார்.

“இனிமே பார்த்து நடந்துக்கோ… புரியுதா?” என்றவரிடம் சரியென்று தலையசைத்துவிட்டு அந்த அறையில் இருந்து வெளியேறனான் கார்த்திகேயன்.

பின்பு தனது மூத்த மகனையும் உதவியாளரையும் அந்த அறைக்கு அழைத்தவர், “குமரா! உன் தம்பிக்கு சீக்கிரமே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும். நல்ல சம்பந்தமா பாரு” என்று கூற,

“நல்லதுப்பா… இந்த விஷயத்தை பத்தி கவலைப்படாதீங்க. நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றான் குமரவேல்.

“ஜீவா! அவன் கூடவே இருந்து எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கோ” என்று தன் உதவியாளரிடம் அவர் கூற, அவனும் சரியென்று பதிலளித்தான்.

இது ஒருபுறம் இருக்க, கார்த்திகேயனுக்கு ஜாமீன் கிடைத்த செய்தி கேட்டு, களக்காடு காவல் நிலையத்தில் கொதித்துப் போய் அமர்ந்திருந்தான் அரண் செழியன்.

அப்பொழுது அவனுக்கு அலைபேசி அழைப்பு வர, அழைப்பை ஏற்றான்.

மறுபுறம் பேசிய பார்கவி, “என்ன செழியன்? நீயூஸ்ல கார்த்திகேயனுக்கு ஜாமீன் கிடைச்சதா சொல்றாங்க! அது உண்மை தானா?” என்று கேட்க,

“ஆமா பாரூ! MLA அவருடைய அரசியல் செல்வாக்கை பயன்படுத்தி எப்படியோ அவனை வெளியே கொண்டு வந்துட்டாரு” என்றான்.

“ம்ம்ம்… இப்போ தான் போய் சுபத்ராவை பார்த்துட்டு வர்றேன். அவளும் அவங்க அம்மாவும் ரொம்ப ஃபீல் பண்ணுறாங்க” என்றாள் பார்கவி.

“அவங்களை கவலைப்பட வேண்டாம்னு சொல்லு. நான் எப்படியும் அந்தக் கார்த்தியேனுக்கு தண்டனை வாங்கி கொடுத்துருவேன்” என்றுவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான்.

அப்பொழுது அவனை தேடி வந்த சுயம்புலிங்கம், “சார்! என்ன தான் கார்த்திகேயனை வெளியே கொண்டு வந்தாலும் MLAவுக்கு உங்க மேல கண்டிப்பா கோபம் இருக்கும். எதுக்கும் நீங்க கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இருங்க” என்றார்.

“ம்ம்ம்… சரி ஏட்டய்யா! நான் பார்த்துக்குறேன். நீங்க போங்க” என்றவன் யோசனையுடனே அமர்ந்திருந்தான்.

அப்பொழுது காவல் நிலையத்தின் முன் அறையில் ஏதோ சத்தம் கேட்க, புருவம் சுருக்கியபடி எழுந்து வெளியே சென்றான்.

“நான் உங்க இன்ஸ்பெக்டர் வந்தா தான் சைன் போடுவேன்” என்றொரு குரல் கேட்க, சத்தம் வந்த திசையை நோக்கினான்.

அங்கே கார்த்திகேயன் நான்கைந்து பேருடன் கூட்டமாக வந்து நிற்க, “ஏட்டய்யா! என்ன இங்கே சத்தம்?” என்று கேட்டான்.

அவனை நோக்கி ஓடி வந்தவர், “சார்! கார்த்திகேயன் ஸ்டேஷனுக்கு சைன் போடுறதுக்காக வந்திருக்கார்” என்றார் சுயம்பு.

ஜாமீனில் வெளியே வந்த கார்த்திகேயன் பதினைந்து நாட்களுக்கு தினசரி காவல் நிலையத்தில் கையெழுத்திட வேண்டும் என்று நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டிருந்தது. அதற்காகத் தான் இப்பொழுது அவன் காவல் நிலையம் வந்திருந்தான்.

கார்த்திகேயனை சட்டை செய்யாதது போல நின்ற செழியன், “அதுக்கு ஏன் இவ்வளவு அமுளி துமுளி? சைலன்டா சைன் பண்ணிட்டு கிளம்பச் சொல்லுங்க” என்று சுயம்புலிங்கத்திடம் கூற, “சரி சார்!” என்றார் அவர்.

அதன் பிறகு அவன் தனது அறைக்குள் செல்வதற்காகத் திரும்பவும், “ஹலோ சார்! ஒரு நிமிஷம்” என்றான் கார்த்திகேயன்.

என்னவென்று திரும்பி பார்த்தவனிடம், “நான் உங்க முன்னாடி தான் சைன் பண்ணணும்னு ஆசைப்படுறேன். ப்ளீஸ் என் ஆசையைக் கொஞ்சம் நிறைவேத்துங்க சார்” என்று வேண்டுமென்றே தன்னை வெறுப்பேற்றுவதற்காக அவன் நக்கல் தொனியில் பேசுகிறான் என்பது அரண் செழியனுக்கு நன்றாகவே புரிந்தது.

கோபத்துடன் கைகளை முறுக்கி, கண்கள் சிவக்க நின்றவன், “நீ மட்டும் உள்ளே வா!” என்றபடி, அவனது அடி பொடிகளைப் பார்த்து, “அவுட்!” என்றான்.

அவர்களும் செழியனின் கட்டளைப்படி வெளியே சென்றுவிட, ஆய்வாளரின் அறைக்குச் சென்றான் கார்த்திகேயன்.

செழியன் தனது இருக்கையில் அமர, கார்த்திகேயன் அவனுக்கு எதிரே இருந்த இருக்கையில் அமரப் போனான்.

“உன்னை நான் உட்கார சொல்லவே இல்லையே! குற்றம் சாட்டப்பட்ட க்ரிமினல் தானே நீ. நின்னுட்டே பேசு” என்று செழியன் கூற, கார்த்திகேயனோ உதட்டை வளைத்து சிரித்தபடி,

“எது எப்படி இருந்தாலும் உங்க முயற்சியை முறியடிச்சு வெளியே வந்திருக்கேன். ஞாபகம் வச்சுக்கோங்க சார்” என்றான்.

கார்த்திகேயனின் பேச்சு அவனுக்கு கோபத்தை வரவழைத்தாலும் நிதானத்தை கடைப்பிடித்தான்.

“உனக்கு ஜாமீன் தான் கிடைச்சிருக்கு. இன்னும் நீ நிரபராதின்னு கோர்ட் சொல்லலை. எந்த நேரம் வேணாலும் உன் ஜாமீன் ரத்தாகலாங்கறதை மறந்துராத” என்றான்.

அதன் பிறகு சுயம்புலிங்கத்தை அழைத்து கார்த்திகேயன் கையப்பமிடும் ரெஜிஸ்டரை எடுத்து வரச் சொன்னான்.

அவரும் ரெஜிஸ்டரை எடுத்து வர, அதில் கையப்பமிட்டான் அவன். அதன் பிறகு சுயம்புலிங்கம் ரெஜிஸ்டரை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே சென்று விட்டார்.

அவர் சென்றதை உறுதி செய்துவிட்டு தனது அலைபேசியில் இருந்து தனது தந்தைக்கு அழைத்தவன், “ஹலோ! அப்பா… நான் சைன் பண்ணிட்டேன். இருங்க இன்ஸ்பெக்டர் சார்கிட்ட தர்றேன்” என்றவன், அலைபேசியை செழியனிடம் நீட்டி,

“அப்பா உங்ககிட்ட பேசணுமாம் சார்!” என்றான்.

செழியனும் குழப்பத்துடனே அலைபேசியை வாங்கி காதில் வைத்து, “ஹலோ!” என்றான்.

“ஹலோ… இன்ஸ்பெக்டர் தம்பி. வணக்கம்” என்றவர்,

“பாவம் தம்பி நீங்க! என் மகனுக்கு தண்டனை வாங்கித் தரணும்னு எவ்வளவோ போராடுனீங்க. ஆனா, பாருங்க. நம்ம சட்டத்துலேயும் ஓட்டைகள் நிறைய இருக்கே” என்று கூற, செழியனுக்கு சலிப்பாக இருந்தது.

அவரிடம் பதில் எதுவும் பேசாமல் அவர் பேசுவதை மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“ஆனா ஒண்ணு! சாட்சி, ஆதாரம்னு எல்லாத்தையும் ரெடி பண்ணி என் மகனை ஜெயிலுக்கு அனுப்புனீங்க பாருங்க. அதை என் உசிர் இருக்கற வரைக்கும் மறக்க மாட்டேன்” என்றவர்,

“இதுவரைக்கும் உங்க பக்கத்துல இருந்து நீங்க செய்ய வேண்டியதை எல்லாம் செஞ்சுட்டீங்க. இனிமே என் பக்கத்துல இருந்து நான் என்ன பண்ணணுமோ அதை நிச்சயமா செய்வேன்” என்று கூற,

“என்ன சார்! மிரட்டுறீங்களா?” என்றான் செழியன்.

“ஐயோ! நான் சாதாரணமா தான் தம்பி பேசுனேன். உங்களுக்கு நான் பேசுனது மிரட்டுன மாதிரியா இருந்தது?” என்றார் கனகரத்தினம்.

அரண் செழியனோ உள்ளே எரிமலையாகக் குமுறிக் கொண்டிருந்தான்.

“சரி! ஒருவேளை உங்களுக்கு அப்படி தோணுச்சுன்னா… நான் மிரட்டுனதாகவே இருக்கட்டும்” என்றவர்,

“வேணும்னா உங்களுக்கு ஒரு போனஸ் தகவல் தர்றேன். அட! மாச சம்பளம் வாங்குறவங்களுக்கு தான் போனஸ்னா ரொம்ப பிடிக்குமே! அதனால நான் சொல்ல போறதை கவனமா கேளுங்க” என்றார்.

அரண் செழியனுக்கு அவர் பேசியது குழப்பத்தை ஏற்படுத்தினாலும், கவனத்துடன் அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“அதாவது என்னன்னா! நான் தான் ரவுடி சேகரை அனுப்பி அந்த செல்வத்தை கொலை பண்ணச் சொன்னேன்” என்று கனகரத்தினம் கூற, “வாட்?” என்றபடி தனது இருக்கையில் இருந்து எழுந்து நின்றான் செழியன்.

“அட! இருங்க தம்பி. இதுக்கே டென்ஷன் ஆனா எப்படி? இனிமே உங்க வாழ்க்கையில நீங்க பார்க்க வேண்டியது நிறைய இருக்கே” என்று அவர் கூற, “இந்த மிரட்டல் பேச்சுக்கெல்லாம் பயப்படுற ஆள் நான் இல்ல” என்றான்.

“அது எனக்குத் தெரியும் தம்பி. எனக்குத் தோணுறதை சும்மா சொன்னேன். அவ்வளவு தான்” என்றவர்,

“அப்புறம் உங்க வீட்டம்மா மாசமா இருக்குறதா கேள்விப்பட்டேன். அவங்களை கேட்டேன்னு சொல்லுங்க. அப்போ நான் வச்சிடுறேன்” என்றவர், அழைப்பை துண்டித்தார்.

அவனிடமிருந்து ஃபோனை வாங்கிய கார்த்திகேயன், “என்ன சார்! அப்பா சொல்ல வேண்டியதெல்லாம் சொன்னாரா?” என்று கேட்க, அவனை முறைத்தான் அரண் செழியன்.

அதன் பிறகு அவன் கிளம்பிச் சென்றுவிட, செழியனைத் தேடி வந்தார் சுயம்புலிங்கம்.

அவனது முகத்தை பார்த்தே ஏதோ சரியில்லை என்று நினைத்தவர், “என்னாச்சு சார்! அந்தக் கார்த்திகேயன் ஏதாவது சொன்னானா?” என்று கேட்க,

மறுப்பாகத் தலையசைத்தவன், “அவன் எதுவும் சொல்லல. ஆனா, MLA என்கிட்ட பேசுனார்” என்று அவர் பேசியதை முழுமையாக சுயம்புவிடம் கூறினான்.

அதைக் கேட்டு அதிர்ச்சியின் உச்சத்திற்கே சென்றவர், “என்ன சார் சொல்றீங்க? அப்படின்னா அவர் தான் ஆள் வச்சு செல்வனை கொலை செஞ்சாரா?” என்று கேட்க,

“ஆமா! இந்த விஷயத்தை அவர் என்கிட்டேயே தைரியமா சொல்றாருன்னா… இதுக்கு பின்னாடி ஒரு காரணம் இருக்கு” என்றான் அவன்.

“என்ன காரணம் சார்?” என்றவரிடம்,

“நம்மளால MLAவுக்கு எதிரா சாட்சியோ இல்ல ஆதாரமோ திரட்ட முடியாதுங்கற தைரியத்துல தான் இந்த விஷயத்தை அவர் ஓப்பனா என்கிட்ட சொன்னாரு. ஏற்கனவே செல்வனை கொலை பண்ணதுக்காக ரவுடி சேகர் ஜெயில்ல தண்டனை அனுபவிச்சுட்டு இருக்கான். அவன் எந்த சூழ்நிலை வந்தாலும் கனகரத்தினத்தை காட்டிக் கொடுக்க மாட்டான்” என்றான் செழியன்.

“அப்படின்னா… செல்வன் கொலை வழக்குல நம்மளால உண்மையான குற்றவாளிக்கு தண்டனை வாங்கித் தர முடியாதா சார்?” என்றார் சுயம்பு.

“இந்த விஷயத்துல முடியாது தான். ஆனா, நமக்குன்னு ஒரு நேரம் வரும். அப்போ தப்பு பண்ணவங்க அவங்க செய்த செயல்களுக்கான கரும பலனை நிச்சயமா அனுபவிப்பாங்க” என்றான் செழியன்.

இப்படியே சில நாட்கள் கழிய, அன்று மாலை சீக்கிரமே டியூட்டி முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தான் அரண் செழியன்.

பார்கவி ஹாலில் அமர்ந்து ஏதோ புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டிருக்க, நீலவேணி சமையலறையில் வேலையாக இருந்தார். மாதேஷூம் ராஜேஷூம் தங்கள் அறையில் இருந்தனர்.

வாசலில் அரவம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தவள், தன் கணவன் வருவதைக் கண்டு முகம் மலர்ந்தாள்.

உள்ளே வந்தவனிடம், “என்ன இன்னைக்கு சீக்கிரமே வந்துட்டீங்க?” என்று அவள் கேட்க,

“ஸ்டேஷன்ல பெருசா வேலை எதுவும் இல்ல பாரூ. அதான் வந்துட்டேன்” என்றவன்,

“எங்கே உன் தம்பிங்க?” என்றபடியே தங்கள் அறைக்குள் சென்று உடை மாற்றினான்.

எழுந்து அவனிடம் சென்றவள், “இரண்டு பேரும் ரூம்ல உட்கார்ந்து ஏதோ கேம் விளையாடிட்டு இருக்காங்க” என்றவள், அவன் உடை மாற்றுவதைக் கண்டு, “எங்கே கிளம்பிட்டீங்க செழியன்?” என்று கேட்டாள்.

“வெளியே கொஞ்சம் வேலை இருக்கு” என்றபடியே மீண்டும் ஹாலுக்கு வந்தவனிடம்,

“டீ குடிக்குறீங்களா மாப்பிள்ளை?” என்று கேட்டார் நீலவேணி.

“இல்ல அத்தை… நான் வெளியே போயிட்டு வந்து குடிக்குறேன்” என்றவன் பார்கவியின் சகோதரர்கள் இருந்த அறைக்குள் சென்று அவர்களிடம் ஏதோ பேசிவிட்டு வந்தான்.

பின்னர் தனது பைக்கை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே கிளம்பி சென்று விட்டான்.

குழப்பத்துடன் தனது தம்பிகளை தேடிச் சென்ற பார்கவி, “உங்க மாமா என்னடா சொல்லிட்டு போனாரு?” என்று கேட்க,

“அது எங்களுக்குள்ள இருக்கற சீக்ரெட். உன்கிட்ட சொல்ல முடியாது” என்றான் மாதேஷ்.

“அடடா! பொல்லாத சீக்ரெட்” என்றவள், “உங்க இரண்டு பேரையும் அப்புறமா கவனிச்சுக்குறேன்” என்றாள்.

அரைமணி நேரம் கழித்து தங்கள் அறையில் இருந்து வெளியே வந்த ராஜேஷூம் மாதேஷூம் பார்கவியை அழைக்க, “எங்கே கூப்பிடுறீங்க?” என்று கேட்டாள் அவள்.

அவள் எழுந்து நிற்க, ராஜேஷ் அவளது கண்களை மூடினான். 

“டேய்! என்னடா பண்ணுறீங்க? உங்க அக்கா மாசமா இருக்கா டா” என்று நீலவேணி பதற,

“பயப்படாதீங்கம்மா நாங்க பார்த்துக்குறோம்” என்ற மாதேஷ் அவளது கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டான்.

பின்பு இருவரும் சேர்ந்து பார்கவியை வெளியே அழைத்துச் சென்றனர்.

“என்னடா சர்பிரைஸ் தரப் போறீங்க?” என்று கேட்டவளிடம், “அக்கா! சர்பிரைஸ் தர்றது நாங்க இல்ல. மாமா தான்” என்றான் ராஜேஷ்.

இரண்டு நிமிடங்கள் கழித்து அவன் அவளது விழிகளில் இருந்து கரங்களை அகற்ற, கண் திறந்து பார்த்தாள் பார்கவி.

அவளது கண் முன்பு புத்தம் புதிய நீல நிறக் கார் ஒன்று நின்றிருக்க, கார் கதவில் சாய்ந்து நின்றபடி அவளையே பார்த்திருந்தான் அரண் செழியன்.

அதைக் கண்டதும் வாயில் கை வைத்து ஆச்சர்யப்பட்டவள், “செழியன்! புது கார் வாங்கிட்டீங்களா? ஏன் என்கிட்ட சொல்லவே இல்ல” என்றபடியே அவள் வேகமாக அவனை நோக்கிச் செல்ல,

“ஏய்! பார்த்துடி. மெதுவா வா” என்றான் அவன்.

அவள் அருகே வந்ததும், “கார் எப்படி இருக்கு பாரூ?” என்று அவன் கேட்க,

“சூப்பரா இருக்கு செழியன். எப்போ புக் பண்ணீங்க? ஏன் என்கிட்ட சொல்லலை?” என்றாள்.

“போன மாசமே புக் பண்ணிட்டேன். ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் முடிச்சு வர்றதுக்கு கொஞ்சம் லேட் ஆயிருச்சு. உனக்கு சர்பிரைஸ் தரணும்னு தான் சொல்லலை” என்று செழியன் கூற,

தன் தம்பிகளை திரும்பி பார்த்தவள், “இது தான் உங்க ரகசியமா டா?” என்று கேட்க, அவர்களும் சிரித்தபடியே ஆமென்று தலையசைத்தனர்.

“மாமா… புது காரெல்லாம் வாங்கியிருக்கீங்க. எங்களுக்கு ட்ரீட் வேணும்” என்று மாதேஷ் கூற,

“அப்படின்னா எல்லாரும் கிளம்புங்க. போய் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டு வரலாம்” என்றான் செழியன்.

அவர்களும் சரியென்று குதூகலமாகக் கிளம்பச் சென்றுவிட, அரண் செழியனிடம் வந்த நீலவேணி, “மாப்பிள்ளை… முதல்ல கோயிலுக்குப் போயிட்டு அப்புறமா கடைக்குப் போகலாம்” என்றார்.

அவனுக்கும் அது சரியென்று தோன்ற, அவர் சொன்னபடியே அந்தப் புதிய காரில் அனைவரும் முதலில் கோவிலுக்குச் சென்றார்கள்.

அர்ச்சனை முடித்துவிட்டு வெளியே வந்ததும் அடுத்ததாக ஐஸ்கிரீம் பார்லருக்குச் சென்றார்கள்.

அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து சிரித்து பேசியபடியே ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க, ஒரு ஜோடி கண்கள் மட்டும் செழியனை குரோதத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

மறுநாள் பார்கவிக்கு மருத்துவமனையில் செக்கப் இருக்க, அவளை காரில் அழைத்துச் சென்றான் செழியன்.

அவளுக்கு ஸ்கேன் எடுத்து பரிசோதித்த மகப்பேறு மருத்துவர், குழந்தை நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருப்பதாகக் கூறினார்.

செக்கப் முடித்துவிட்டு வரும் வழியில் ஒரு கடையில் நிறுத்தி பார்கவிக்கு ஜூஸ் வாங்கி கொடுத்தான் அவளது கணவன்.

பழச்சாறு அருத்திவிட்டு வண்டியில் ஏறும் பொழுது, செழியனுக்கு ஏதோ சரியில்லை என்று உள்ளுணர்வு சொல்லிக் கொண்டே இருந்தது.

டவுனில் இருந்து தென்னந்தோப்புகள் இருக்கும் சாலை வழியாக இருவரும் வீடு திரும்பி கொண்டிருந்தனர்.

தன் மனைவியிடம் பேசியபடியே, ரியர் வியூ கண்ணாடி வழியாக பின்னால் பார்த்தவனுக்கு ஒரு தண்ணீர் லாரி தங்களை பின் தொடர்ந்து வருவது போன்று தோன்றியது.

மிதமான வேகத்துடன் அவன் வாகனத்தை செலுத்த, பின்னால் வந்த தண்ணீர் லாரியின் வேகம் அதிகரித்தது. 

வேகமாக வந்த லாரி செழியனின் காரை மோதுவதற்கு அருகில் வர, செய்வதறியாமல் ஒரு நொடி உறைந்து போனான் அவன்.

அரணாய் வருவான்…

மீண்டும் சந்திப்போம்!

பிரியமுடன்,

சௌஜன்யா…