அரணாய் நீ வா(பாகம் 2) - Epi 15

 அரணாய் நீ வா!

பாகம் – 2

 

அத்தியாயம் – 15

அரண் செழியனால் அதிரடியாகக்  கைது செய்யப்பட்ட கார்த்திகேயன் நீதிமன்றத்தில் ஆஜர்படுத்தப்பட்டான்.

வழக்கை விசாரித்த நீதிபதி, கார்த்திகேயனை பதினைந்து நாட்கள் நீதிமன்ற காவலில் வைத்து விசாரிக்கும்படி உத்தரவிட்டார்.

விபத்து தொடர்பான குற்றம் மட்டுமின்றி, பெண்ணுரிமை மீறல் தொடர்பான சட்டங்களின் கீழும் அவன் மேல் வழக்கு பதிவு செய்யப்பட்டிருந்ததால், நீதிபதி அவனுக்கு ஜாமீன் வழங்கவில்லை.

அதுமட்டுமன்றி சனி, ஞாயிறு நீதிமன்றம் விடுமுறை என்பதாலும் கார்த்திகேயனின் வக்கீலால் அவனை ஜாமீனில் எடுக்க முடியவில்லை.

நீதிமன்றத்தில் இருந்து காவல்துறை பாதுகாப்புடன் நேரடியாக சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டான் கார்த்திகேயன்.

அவன் பதவியில் இருக்கும் அரசியல்வாதியின் மகன் என்பதால், கார்த்திகேயன் கைது செய்யப்பட்ட செய்தி மாநிலம் முழுவதும் காட்டுத் தீயாய் பரவியது.

ஊடகம் மற்றும் செய்திச் சேனல்கள் இந்த விஷயத்தை தொடர்ந்து ஔிபரப்பிக் கொண்டிருந்தன.

குமரவேல் சோகத்துடன் வீட்டிற்குத் திரும்பி வர, “எங்கேடா என் புள்ள? அவன் இல்லாம வீட்டுக்கு ஏன் வந்த?” என்று கத்தினார் கனகரத்தினம்.

“தம்பிக்கு எதிரா சாட்சி, ஆதாரம் எல்லாம் ஸ்ட்ராங்கா இருக்குப்பா. ஜாமீன் கிடைக்குறது ரொம்ப கஷ்டம்னு நம்ம வக்கீல் சொல்றாரு” என்றான் குமரவேல்.

“ஊர் உலகத்துல இவனை விட்டா வேற வக்கீலே இல்லையா? இவன் முடியாதுன்னு சொன்னா வேற வக்கீல் மாத்து” என்றார்.

குமரவேல் அதற்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தலைகவிழ்ந்து நிற்க, கனகரத்தினம் தலையில் கை வைத்தபடி அப்படியே அமர்ந்திருந்தார்.

“நான் மட்டும் இப்போ ஆளுங்கட்சி MLAவா இருந்திருந்தா… சென்னையில இருந்து கன்னியாகுமரி வரைக்கும் எல்லார் கண்ணுலேயும் விரல் விட்டு ஆட்டியிருப்பேன்” என்றார்.

கார்த்திகேயனின் தாய் கமலா தன் மகனை நினைத்து அழுது கொண்டே இருக்க, “நானே அடுத்து என்ன செய்றதுன்னு தெரியாம இருக்கேன். இவ வேற வீட்ல இழவு விழுந்த மாதிரி அழுதுட்டே இருக்கா” என்றவர்,

தன் மனைவியைப் பார்த்து, “உள்ளே போ” என்று கத்த, அவரை அறைக்குள் அழைத்துச் சென்று விட்டாள் குமரவேலின் மனைவி ரதி.

“அந்த இன்ஸ்பெக்டருக்கு அப்படி என்ன நம்ம குடும்பத்து மேல கோபம்?” என்றவரிடம்,

“அதுதாங்கய்யா எனக்கும் புரியல. ஆரம்பத்துல இருந்தே நீங்க என்ன சொன்னாலும் அந்த இன்ஸ்பெக்டர் உங்களுக்கு எதிரா தான் பேசியிருக்கார்” என்றான் ஜீவானந்தம்.

அதைக் கேட்ட கனகரத்தினத்தின் கண்கள் கோபத்தில் சிவக்க, “அவன் என் மகனையே ஜெயிலுக்கு அனுப்பிட்டான்ல. இனிமே அவன் வாழ்க்கையில சந்தோஷம்னு ஒண்ணு இருக்கவே கூடாது. பார்த்துக்குறேன்” என்றார்.

கார்த்திகேயனை சிறைக்கு அனுப்பிவிட்டு காவல் நிலையம் திரும்பினர் அரண் செழியனும் மற்ற போலீசாரும்.

சப் – இன்ஸ்பெக்டர் ஜெகன் இன்னும் அதிர்ச்சியில் இருந்து மீளாமல் இருக்க, அதைக் கண்டு கொண்ட செழியன், “என்ன சார் ரொம்ப டல் ஆயிட்டீங்க?” என்று கேட்டான்.

அவன் அவ்வாறு கேட்பான் என்று அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை.

“நானா? டல்லாயிட்டேனா? இல்லையே சார்” என்று சமாளித்தவரிடம்,

“எல்லாம் எனக்குத் தெரியும் சார். அதிகாரத்தை தப்பா பயன்படுத்தி யாரு, யாருக்காக உளவு வேலை பாரத்தாங்க. அதனால என்ன பயன் அடைஞ்சாங்கன்னு எல்லாமே எனக்குத் தெரியும்” என்று மறைமுகமாக ஜெகனை தாக்கிப் பேசினான் செழியன்.

அவரால் அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்ல முடியவில்லை.

செழியனுக்கும் அதற்கு மேல் அந்த விஷயம் குறித்து அவரிடம் பேசப் பிடிக்காமல் போக, “இனிமேலாவது உங்க பதவிக்கு மரியாதை கொடுத்து அதுக்கேத்த மாதிரி நடந்துக்கோங்க சார்” என்று கூறிவிட்டு தனது அறைக்குச் சென்று விட்டான்.

அவனை பின் தொடர்ந்து சென்ற சுயம்புலிங்கம், “உங்களை நினைச்சு எனக்குப் பெருமையா இருக்கு சார். உங்களுக்கு சல்யூட் அடிக்கணும்னு தோணுது” என்றவர், அரண் செழியனுக்கு சல்யூட் அடித்தார்.

அதைப் பார்த்து நெகிழ்ந்து போனவன், “தேங்க்ஸ் ஏட்டய்யா! உங்களோட உதவி மட்டும் இல்லைன்னா, இந்தக் கேஸ்ல என்னால இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்க முடியாது” என்றான்.

சுயம்புவும் அதைக் கேட்டு புன்னகைக்க, “சரி! நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன். நீங்க பார்த்துக்கோங்க” என்று கூறிவிட்டு தனது வீட்டிற்குக் கிளம்பிச் சென்றான்.

கார்த்திகேயனின் வழக்கைப் பொறுத்தவரை, இது முடிவல்ல ஆரம்பம் என்று அரண் செழியனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

தன் மகனை கைது செய்ததற்காக MLA தன்னை நிச்சயம் பழி வாங்க நினைப்பார் என்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

ஆனால், தனக்கு எப்படிப்பட்ட எதிர்ப்புகள் வந்தாலும், அதை சமாளித்து முன்னோக்கி செல்ல வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தான் அவன்.

வீட்டிற்குத் திரும்பியவன், ஒன்று தோன்றவும் சுபத்ராவைத் தேடி சென்றான்.

அவன் அழைப்பு மணியை அழுத்த, கதவை திறந்தார் சுபத்ராவின் தாய் தாமரை.

செழியன் நிற்பதைக் கண்டதும், “வாங்க சார்!” என்று முகம் மலர வரவேற்று அவனை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.

சுபத்ரா ஹாலில் இருந்த சோஃபாவில் அமர்ந்து தான் தொலைக்காட்சி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

செழியனை கண்டதும், “வாங்க சார்!” என்றபடியே அவள் எழ முற்பட, அவளை கரம் நீட்டித் தடுத்து அமரும்படி கூறியவன், “இப்போ உடம்பு எப்படி இருக்கு சுபத்ரா?” என்று கேட்டான்.

அவளும் சோஃபாவில் அமர்ந்தபடி, “கொஞ்சம் பரவாயில்ல சார்” என்றாள்.

“இப்போ தான் சார் டிவி நியூஸ் பார்த்தோம். அந்த படுபாவி ஜெயிலுக்குப் போனதை பார்த்த பிறகு தான் எங்களுக்கு நிம்மதியா இருக்கு” என்று தாமரை கூற,

“எங்களுக்கு நியாயம் வாங்கித் தந்ததுக்கு ரொம்ப நன்றி சார்” என்றாள் சுபத்ரா.

“நன்றி எல்லாம் தேவையில்ல சுபத்ரா. ஒரு போலீசா நான் என்னுடைய கடமையை தான் செஞ்சேன்” என்றவன்,

“உங்ககிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயத்தைப் பத்தி பேசத் தான் வந்தேன்” என்றான்.

தாமரையும் சுபத்ராவும் புரியாமல் விழிக்க, “இந்தக் கேஸ்ல அடுத்த கோர்ட் ஹியரிங் வர்றப்போ நீ நேர்ல சாட்சி சொல்றதுக்காக கோர்ட்டுக்கு வர வேண்டி இருக்கும்” என்று செழியன் கூற,

“நான் தாராளமா வர்றேன் சார். அந்தக் கார்த்திகேயனுக்கு எதிரா எந்தக் கேர்ட்ல வேணும்னாலும் வந்து சாட்சி சொல்றேன்” என்றாள் சுபத்ரா.

“குட்! இதே தைரியத்தோட நீ கடைசி வரைக்கும் இருந்தா அவனுக்கு நாம தகுந்த தண்டனை வாங்கி கொடுத்துரலாம்” என்றவன்,

“ஆனா, இதுல இன்னொரு விஷயத்தையும் நாம கவனிக்க வேண்டி இருக்கு” என்று கூற,

“என்ன விஷயம் சார்?” என்று கேட்டாள் அவள்.

“கார்த்திகேயன் MLAவோட மகன். அவனை ஜெயில்ல இருந்து வெளியே கொண்டு வர்றதுக்காக அவர் எந்த எல்லைக்கு வேணாலும் போவார். அவ்வளவு ஏன் கேசை வாபஸ் வாங்கச் சொல்லி உங்களை அவர் மிரட்ட கூட வாய்ப்பிருக்கு” என்று கூற, தாமரையும் சுபத்ராவும் பயந்தே விட்டனர்.

அவர்களின் முக மாறுதல்களைக் கண்டவனோ, “பயப்படாதீங்க! உங்களை யாரும் தொந்தரவு செய்யாதபடி நான் பார்த்துக்குறேன். உங்களுக்கு வேண்டிய பாதுகாப்பை எங்க டிபார்ட்மென்ட் கொடுக்கும்” என்று வாக்குறுதி அளித்தான்.

இன்னும் சில விஷயங்களை விவரமாக அவர்களிடம் பேசி முடித்தவன், “கவனமா இரு சுபத்ரா. உடம்பை பார்த்துக்கோ” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்றான்.

இதே விஷயத்தை துர்காவிடமும் தெரியப்படுத்தியதோடு மட்டுமில்லாமல், கோர்டில் அனுமதி வாங்கி சுபத்ரா மற்றும் துர்காவின் வீடுகளுக்கு ஆயுதம் ஏந்திய காவலர்களை முழு நேர பாதுகாப்பிற்காக நிற்க வைத்திருந்தான் செழியன்.

இது ஒரு பக்கம் இருக்க, தன் மகனை வெளியே கொண்டு வருவதற்கு எல்லா வழிகளிலும் முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார் கனகரத்தினம்.

தற்சமயம் ஜாமீன் கிடைக்க வாய்ப்பே இல்லை என்று வக்கீல் கையை விரித்துவிட, தனது அரசியல் செல்வாக்கை பயன்படுத்தி காவல்துறை மேலதிகாரிகளிடம் பேசிப் பார்த்தார்.

ஆனால், அவர் எதிர்கட்சி MLA என்பதால், அவரது பேச்சு பெரிதாக எங்கும் எடுபடவில்லை.

சோர்ந்து போனவர், மீண்டும் வக்கீலை அழைத்து அறிவுரை கேட்க, “நம்ம தம்பியை வெளியே கொண்டு வர்றதுக்கு ஒரே வழி தான் சார் இருக்கு!” என்றார்.

“எதுவா இருந்தாலும் சொல்லுங்க. பண்ணிடலாம்” என்றவரிடம்,

“கார்த்திகேயன் மேல புகார் கொடுத்த அந்த இரண்டு பொண்ணுங்களும் கேசை வாபஸ் வாங்குனாங்கன்னா, நம்ம தம்பியை வெளியே கொண்டு வந்துரலாங்கய்யா” என்றார் வக்கீல்.

“சரி! நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றவர், தனது உதவியாளர் வழியாக சுபத்ராவிற்கும் துர்காவிற்கும் தூது விட்டுப் பார்த்தார்.

ஆனால், அவர்கள் இருவரும் அதை சட்டை செய்யவே இல்லை. வழக்கை திரும்ப பெற்றால் பணம் தருவதாகக் கூட சொல்லி பார்த்தார். 

இருவரும் அதை ஏற்க மறுத்துவிடவே கனகரத்தினத்தின் கோபம் அதிகமானது.

இறுதியாக ஆடியாட்களை அனுப்பி இருவரையும் மிரட்டி காரியம் சாதிக்க முயன்றார்.

ஆனால், அவர்களின் வீடுகளில் ஆயுதம் ஏந்திய காவலர்கள் நிற்கவும், மிரட்ட வந்தவர்களால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.

கனகரத்தினத்தின் ஒவ்வொரு அடியையும் முன் கூட்டியே கணித்து அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் அரண் செழியன், செய்து வைத்திருந்தது MLAவிற்கு அதீத கோபத்தை ஏற்படுத்தியது.

‘என்னையே எதிர்க்க நினைச்சவனை இனி உயிரோட விட்டு வைக்க கூடாது!’ என்று நினைத்தபடி அவனுக்கு எதிராக திட்டங்கள் தீட்ட ஆரம்பித்தார் கனகரத்தினம்.

இப்படியே சில நாட்கள் கடந்திருக்க, தான் களக்காட்டிற்கு திரும்பி வருவதாகச் செழியனிடம் கூறினாள் பார்கவி.

ஃபோனில் தன் மனைவியிடம் பேசியவன், “இப்போ என்ன அவசரம் பாரூ… கொஞ்ச நாள் உங்க வீட்டிலேயே இருந்து ரெஸ்ட் எடுக்கலாமே!” என்றான்.

“என்னை நீங்க மிஸ் பண்ணுறீங்களா இல்லையான்னு எனக்குத் தெரியல செழியன். ஆனா, நான் உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுறேன். எனக்கு இப்பவே உங்களைப் பார்க்கணும் போல இருக்கு!” என்று அவள் கூற, அரண் செழியனால் அதற்கு மேல் மறுக்க முடியவில்லை.

“சரி! என்னால உன்னை வந்து கூட்டிட்டு வர முடியாது. சில முக்கியமான வேலைகள் இருக்கு. நீ வேணும்னா அத்தை மாமா கூட கிளம்பி வர்றியா?” என்று கேட்டான்.

அவளும் மகிழ்வுடனே அதற்கு சம்மதிக்க, மறுநாள் தன் மனைவியைப் பார்க்கப் போகும் குதூகலத்துடன் உறங்கச் சென்றான் அவன்.

மறுநாள் மதிய வேளையில் களக்காட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தாள் பார்கவி.

அவள் வீட்டிற்கு வந்த அரைமணி நேரத்தில் காவல் நிலையத்தில் இருந்து இல்லம் திரும்பியிருந்தான் செழியன்.

பார்கவியுடன் அவளது தாயும் சகோதரர்களும் வந்திருந்தனர். ராஜேஷூம், மாதேஷூம் அங்கு வருவார்கள் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவே இல்லை!

வந்தவர்களை நலம் விசாரித்தவன், “என்ன உலக அதிசயம்? உன் தம்பிங்க நம்ம வீட்டுக்கெல்லாம் வந்திருக்காங்க” என்று தன் மனைவியின் காதில் அவன் கிசுகிசுக்க,

“ஏன் அவங்க இங்கே வரக் கூடாதா?” என்று கேட்டாள் பார்கவி.

“வரக் கூடாதுன்னு நான் சொல்லவே இல்லையே. வழக்கமா காலேஜ், படிப்புன்னு பிசியா இருப்பாங்க இல்லையா? அதனால கேட்டேன்” என்றான் அவன்.

“என்ன இரண்டு பேரும் ரொம்ப நேரமா ஏதோ ரகசியம் பேசிட்டு இருக்கீங்க?” என்று ராஜேஷ் கேட்க,

“ரகசியமெல்லாம் இல்லப்பா! வராதவங்க அதிசயமா வீட்டுக்கு வந்திருக்கீங்களேன்னு சந்தோஷப்பட்டு உங்க அக்காகிட்ட சொல்லிட்டு இருந்தேன்” என்றான் செழியன்.

நீலவேணியோ, “டேய்! ஏன் தேவையில்லாம மாப்பிள்ளையை வம்புக்கு இழுத்துட்டு இருக்க?” என்று தன் மகனை அதட்ட,

“விடுங்க அத்தை. என் மச்சானுங்க என்கிட்ட விளையாடாம வேற யார்கிட்ட விளையாட போறாங்க?” என்றான் செழியன்.

அதன் பிறகு அவர்கள் மூவரும் ஒரு அறைக்குச் சென்று ஓய்வெடுக்க, பார்கவி தங்கள் அறைக்குச் சென்றாள்.

அவள் அறையினுள் வந்ததுமே வேகமாக சென்று கதவை சாற்றியவன், தன் மனைவியைப் பின்னால் இருந்து இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டான்.

அவளது கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து மூச்சை உள்ளிழுத்தவன், “இந்த வாசனையை எவ்வளவு மிஸ் பண்ணேன் தெரியுமா பாரூ?” என்றான்.

கணவனின் மூச்சுக் காற்று அவளுக்கு குறுகுறுப்பை ஏற்படுத்த, “போதும் செழியன்! ரொம்ப கூசுது… எனக்கு சிரிப்பு வருது” என்றாள்.

அவனோ அவளை தன் புறமாகத் திருப்பி, “நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு ஒரு ரொமான்டிக் சீனுக்கு மூட் செட் பண்ணிட்டு இருக்கேன். நீ என்னடான்னா பொசுக்குன்னு சிரிப்பு வருதுன்னு சொல்லிட்டியே” என்று கூற,

“ரொமான்சா? அடடா! நிஜமாவா? இன்ஸ்பெக்டர் சாருக்கு ரொமான்செல்லாம் கூட செய்யத் தெரியுமா?” என்றாள் பார்கவி.

“ஹலோ! என்ன கேள்வி இது? எனக்கு ரொமான்ஸ் செய்ய தெரியாம தான் உங்க வயித்துல ஒரு குட்டி பாப்பா வந்து உட்கார்ந்திருக்காங்களா?” என்று அவன் கேட்க, அவளை வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது.

“போங்க செழியன்!” என்று சொல்லி வெட்கப்பட்டவள், அவனது நெஞ்சில் சாய்ந்து கொள்ள, அவளை நிமிர்த்தி அவளது நாடி பற்றி அவளது இதழில் தன் இதழை பொருத்தினான் அவன்.

கடந்த சில வாரங்களாக அவர்கள் இருவரும் பிரிந்திருந்த இடைவெளியை சமன் செய்வதற்கான ஆழ்ந்த இதழ் ஒற்றல் அது!

சில நிமிடங்களிலேயே அவளை விடுவித்தவன் பார்கவியை கட்டிலில் அமர வைத்து, அவளது மணிவயிற்றை தன் கரம் கொண்டு தடவினான்.

“குட்டி பாப்பா எப்படி இருக்கீங்க? அப்பாவை ரொம்ப மிஸ் பண்ணீங்களா? சாரிடா பட்டூ… அப்பா இனிமே உங்களை விட்டு எங்கேயும் போக மாட்டேன். சரியா” என்று தன் குழந்தையிடம் அவன் கொஞ்சிப் பேச, தன் கணவனை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தாள் அவள்.

அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “என்னடி அப்படி பார்க்குற?” என்று கேட்க,

“இல்ல… பட்டூங்கறீங்க! லட்டூங்கறீங்க! என் புருஷனுக்கு இப்படியெல்லாம் கூட கொஞ்சத் தெரியுமான்னு பார்க்குறேன்” என்றாள் பார்கவி.

செழியனோ சிரித்தபடி, “உன் புருஷனை பத்தி என்ன நினைச்ச? காலேஜ் படிக்குற காலத்துல இருந்து ஒரு காதல் படம் கூட விடாம பார்த்திருக்கேன். தெரியுமா?” என்று கூற,

“ஆஹான்…” என்றவள்,

“அப்படி எத்தனை மொழியில சார் காதல் படங்கள் பார்த்திருக்கீங்க?” என்று கேட்க,

“தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம், ஹிந்தி, மராத்தி, பெங்காலி…” என்று வரிசைப்படுத்த ஆரம்பித்தான் அவன்.

“போதும் போதும் லிஸ்டு பெருசா போகுது” என்றவள்,

“ஆமா! உங்களுக்கு நிஜமாவே இத்தனை மொழிகள் தெரியுமா?” என்று அவனிடம் கேட்க, இல்லையென்று தலையசைத்தான் செழியன்.

“அப்புறம் எப்படி படம் புரிஞ்சது?” என்றவளிடம்,

“ரொமான்ஸ் புரியுறதுக்கு மொழி எதுக்கு பாரூ…” என்றான் அவன் கண் சிமிட்டியபடி.

அதைக் கேட்டவளுக்கோ வெட்கம் வந்துவிட, “நீங்க ரொம்ப மோசம் செழியன்” என்றாள். அவளது வெட்கமும் சிரிப்பும் அரண் செழியனையும் தொற்றிக் கொண்டது.

அதன் பிறகு இருவரும் பொதுவாக சில விஷயங்களைப் பற்றி பேசினார்கள்.

“நாளைக்கு சுபத்ராவை போய் பார்த்துட்டு வரணும் செழியன். அவ ஆக்சிடென்ட் கேஸ் எந்த லெவல்ல இருக்கு?” என்றவளிடம்,

“கார்த்திகேயனுக்கு பெயில் கிடைக்க வாய்ப்பில்லைன்னு தான் சொல்றாங்க. லெட் அஸ் சீ! எப்பவுமே நாம நினைக்குற மாதிரி சட்டம் வேலை செய்யாது இல்லையா!” என்றான்.

பின்னர் அவளிடம், “உன் அம்மாவும் தம்பிங்களும் உடனே கிளம்பிடுவாங்களா பாரூ?” என்று அவன் கேட்க,

“இல்ல செழியன். தம்பிங்களுக்கு ஒரு மாசம் செமெஸ்டர் லீவு. அடுத்து காலேஜ் தொடங்குற வரைக்கும் நம்மளோட தான் இருப்பாங்க” என்றாள் பார்கவி.

“நல்ல விஷயம் தான். நான் கூட உன்னை தனியா எப்படி கவனிச்சுக்கறதுன்னு நினைச்சு பயந்துட்டே இருந்தேன்” என்றான் அவன்.

நாட்கள் வேகமாக நகர, கார்த்தியேனுக்கு எதிரான வழக்கு நீதிமன்றத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தது.

சுபத்ராவும், துர்காவும் நேரிலேயே வந்து அவனுக்கு எதிராக சாட்சி சொன்னார்கள். இதன் காரணமாக கார்த்தியேனுக்கு பெயில் கிடைப்பது தள்ளிப் போனது.

இறுதியாக இரு வாரங்கள் கழித்து சட்டத்தில் இருக்கும் சில ஓட்டைகளை பயன்படுத்தி, கார்த்திகேயனை ஜாமீனில் வெளியே அழைத்து வந்தார் MLA கனகரத்தினம்.

ஆனால், இந்தச் செய்தியை அறிந்த அரண் செழியன் தான் எரிமலையாய் கொதித்து போனான்.

அரணாய் வருவான்…

மீண்டும் சந்திப்போம்!

பிரியமுடன்,

சௌஜன்யா…