அரணாய் நீ வா(பாகம் 2) - Epi 12

 அரணாய் நீ வா!

பாகம் - 2

 

அத்தியாயம் – 12

சுபத்ராவின் வழக்கு தொடர்பாக ரிஷியை காவல் நிலையத்திற்கு அழைத்திருந்தான் அரண் செழியன்.

அவனும் விரைவாகவே வந்துவிட, தனது அறைக்கு அழைத்துச் சென்று அவனிடம் விசாரணை நடத்தினான்.

“எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் தான் நான் உங்ககிட்ட சொல்லிட்டேனே சார். அப்புறம் எதுக்காக என்னை இங்கே வரச் சொன்னீங்க?” என்றவனிடம்,

“எதுவும் தெரியாத மாதிரி நடிக்க வேண்டாம் ரிஷி. நீ இன்னும் சொல்ல வேண்டிய சில உண்மைகள் பாக்கி இருக்குன்னு எனக்குத் தெரியும். மரியாதையா அதை என்கிட்ட சொல்லிடு” என்றான் செழியன்.

அவனது குரலில் தெறித்த கோபம் ரிஷிக்கு அச்சத்தை ஏற்படுத்த, பயத்தை மறைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான்.

“எ…என்ன உண்மை சார்? எனக்கு எதுவும் புரியல” என்று அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள்,

“ஏய்!” என்கிற கர்ஜனையுடன் தனது இரு கைகளையும் மேஜையில் ஊன்றி எழுந்து நின்றான் அரண் செழியன்.

“உன்னோட இந்த நடிப்பை எல்லாம் உன்னுடைய ஆருயிர் நண்பன் கார்த்திகேயன்கிட்ட வச்சுக்கோ. என்கிட்ட வேண்டாம்!” என்று விரல் நீட்டி எச்சரித்தவனைப் பார்த்து ரிஷியின் அடிவயிறு கலங்கியது.

“சார்!” என்றபடியே அவன் எழுந்து நிற்க,

“எனக்கு எல்லாம் தெரியும்டா. சுபத்ராவோட வண்டியை உன் வீட்டில் கொண்டு போய் வச்சது அந்தக் கார்த்திகேயன்னு எனக்குத் தெரியும்” என்றான்.

அதைக் கேட்ட ரிஷியின் முகத்தில் அதிர்ச்சியும் பயமும் ஒன்றாக வெளிப்பட, “அன்னைக்கு என்ன நடந்ததுன்னு நீயே சொல்லிட்டா உனக்கு நல்லது. இல்லைன்னா… உன்மேல பெரிய கேசா போட்டு உள்ளே தள்ளிடுவேன்” என்றான்.

“ஐயோ… தயவு செஞ்சு அந்த மாதிரி எதுவும் பண்ணிடாதீங்க சார். நான் உண்மையை சொல்லிடுறேன்” என்றான் ரிஷி.

கைகளை கட்டிக் கொண்டு அவன் பேசுவதற்காகக் காத்திருந்தான் செழியன்.

“சுபத்ராவுக்கு விபத்து நடந்த அன்னைக்கு நானும் எங்க அம்மா அப்பாவும் திருநெல்வேலியில் இருக்கற எங்க அக்கா வீட்டுக்குப் போயிருந்தோம் சார். அன்னைக்கு காலையில கார்த்திகேயன் எனக்கு ஃபோன் பண்ணான். வழக்கமா நாங்க அவனோட அப்பா தோப்புக்கு போய் தான் சரக்கடிப்போம் சார். அதுக்காக தான் என்னை வரச் சொல்லி ஃபோன் பண்ணான். நான் திருநெல்வேலியில் இருக்கேன்னு சொன்னதும், சரின்னு சொல்லி ஃபோனை வச்சுட்டான்” என்றவன் சிறு இடைவெளி விட்டு,

“ஆனா, அரைமணி நேரம் கழிச்சு மறுபடியும் எனக்கு ஃபோன் பண்ணான் சார். எங்க வீட்டோட சாவி வேணும்னு கேட்டான். வழக்கமா நாங்க வெளியே போனா சாவியை மீட்டர் பெட்டியில வச்சுட்டு போவோம்னு அவனுக்குத் தெரியும். அவன் சாவி கேட்டதும் நான் எதுக்குன்னு கேட்டேன். அவன் வீட்ல கட்சி ஆளுங்க கூட்டமா இருக்கறதால தூங்கறதுக்கு தொந்தரவா இருக்கு, அதனால சாயங்காலம் வரைக்கும் என் வீட்டுல தூங்கிக்குறேன்னு சொன்னான்”

“நானும் சரின்னு சொல்லி சாவியை எடுத்துக்க சொன்னேன். ஆனா, மறுநாள் நாங்க திருநெல்வேலியில் இருந்து திரும்பி வந்தப்போ எங்க வீட்டுல ஒரு ஆக்சிடென்ட் ஆன டூ வீலர் வண்டி நின்னதைப் பார்த்துட்டு, கார்த்திகேயன்கிட்ட என்ன ஏதுன்னு விசாரிச்சேன். அது அவன் ஃப்ரெண்டோட டூ வீலர்னு சொன்னான். இரண்டு நாள்ல அவனே வந்து எடுத்துட்டு போயிடுவான்னு சொன்னான் சார். இதுதான் சார் நடந்தது” என்று அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தான் ரிஷி.

அனைத்தையும் முழுமையாகக் கேட்ட செழியன், “ம்ம்ம்… நீ சொல்றதை நான் எப்படி நம்புறது?” என்று கேட்க,

“எங்க அம்மா மேல சத்தியமா சொல்றேன் சார். நான் சொன்னதெல்லாம் உண்மை!’ என்றான் அவன்.

“சரி! நான் உன்னை நம்புறேன். ஆனா, அன்னைக்கு நான் கேட்டப்போ ஏன் நீ இதையெல்லாம் என்கிட்ட இருந்து மறைச்ச?” என்று செழியன் கேட்க,

“அது… வந்து… சார்” என்று தயங்கினான் ரிஷி.

“புரியுது! உன் நண்பனை காட்டிக் கொடுக்க கூடாதுன்னு நினைச்சிருக்க. அப்படி தானே?” என்றான்.

ரிஷியும் அதற்கு ஆமோதிப்பாகத் தலையசைக்க, “நீ சொன்னதெல்லாம் சரி தான். ஆனா, எனக்கு ஒரு சந்தேகம். உன் வீட்டு சிசிடிவி கேமரா நிஜமாவே ரிப்பெயர் ஆகி தான் இருந்ததா? இல்ல… போலீசுக்கு பயந்து நீயே கேமரா ரிப்பெயர் ஆன மாதிரி ஜோடிச்சியா?” என்றான் செழியன்.

“ஐயோ… சத்தியமா இல்ல சார். கேமரா முன்னாடியே ரிப்பெயர் ஆனது உண்மை தான்” என்று உடனே அவன் மறுக்க, அரண் செழியனும் அதன் பிறகு அவனிடம் வேறெந்த கேள்விகளும் கேட்கவில்லை.

சுயம்புலிங்கத்திடம் ஒரு ஸ்டேட்மென்ட் கொடுத்துவிட்டு, வீட்டிற்குச் செல்லுமாறு அவனிடம் கூறினான்.

துர்கா விஷயத்திலும், சுபத்ரா விஷயத்திலும் கார்த்திகேயனுக்கு எதிராக சாட்சிகள் இருந்தாலும் அவன் குற்றம் செய்ததற்கான உறுதியான ஆதாரங்கள் இன்னும் அவனுக்குத் தேவைப்பட்டன.

ரிஷியை அனுப்பிவிட்டு செழியனைத் தேடிச் சென்ற சுயம்புலிங்கம், “சார்! அந்தக் கார்த்திகேயன் மேல கேஸ் ஃபைல் பண்ணத் தான் போறீங்களா?” என்று கேட்க,

“கண்டிப்பா! அவன் பண்ண தப்புக்கு தண்டனை அனுபவிச்சே தீரணும். ஆனா, அதுக்கு முன்னாடி அவனுக்கு எதிரா நமக்கு ஸ்ட்ராங்கான எவிடென்ஸ் வேணும்” என்றவன்,

“சரி! நீங்க போய் வேலையை கவனிங்க” என்று சொல்லி அவரை அனுப்பி வைத்தான்.

அன்று இரவு ஏழு மணியளவில் டியூட்டி முடிந்து வீடு திரும்பினான் அரண் செழியன்.

அவன் அழைப்பு மணியை அழுத்த, பார்கவி வந்து கதவை திறந்தாள்.

கதவை திறந்து விட்டு அவள் வேகமாக உள்ளே சென்றுவிட, புருவம் சுருக்கி யோசித்தவன், தனது காலணிகளை கழற்றி வைத்துவிட்டு வீட்டிற்குள் சென்றான்.

சமையலறையில் அவள் நின்றிருப்பது தெரிய, வேகமாக நடந்து சென்று அவளை பின்னால் இருந்து அணைத்துக் கொண்டான் செழியன்.

அவளது இடையைச் சுற்றி தனது கைகளை வளைத்து கட்டிக் கொண்டவன், தன் மனைவியின் முதுகில் சாய்ந்து கண்கள் மூடினான்.

பாலை அடுப்பில் வைத்துக் காய்ச்சிக் கொண்டிருந்தவள், அவனை ஓரக்கண்களால் பார்த்தபடி, “அடடே! இன்னைக்கு இன்ஸ்பெக்டர் சாருக்கு அவர் பொண்டாட்டி மேல பாசம் பொங்கி வழியுதே!” என்று கூற, அவளை இறுக்கமாக அணைத்தவன், கண்கள் திறவாமலே,

“ஆமா! என் பொண்டாட்டி மேல நான் பாசம் காட்டாம வேற யாரு காட்டப் போறாங்க?” என்றான்.

அவளோ, “ம்ம்ம்… பேச்சுல உங்களை அடிச்சுக்க முடியுமா?” என்று கூற,

“எல்லாம் என் பாரூகிட்ட இருந்து கத்துகிட்டது தானே!” என்றான்.

பின்னர் அவளை தனது கை வளைவில் இருந்து விடுவித்தவன், அவளது தோள் பற்றி தன் புறமாகத் திருப்பினான்.

தன் மனைவியின் நாடி பற்றி நிமிர்த்தியவன், “ஐ ஆம் சாரி பாரூ… கொஞ்ச நாளா உன் கூட சரியா டைம் ஸ்பென்ட் பண்ண முடியல. நம்ம சுபத்ரா கேஸ் விஷயமா கொஞ்சம் பிசியா இருந்துட்டேன்” என்றான்.

அவளோ அவனது கண்களை பார்த்தபடி, “எனக்கு தெரியும் செழியன். அதனால தான் நானும் உங்களை தொந்தரவு பண்ண வேண்டாம்னு நினைச்சேன்” என்று கூற, அவனது இதழ் மலர்ந்தது.

“அப்படின்னா… உனக்கு என்மேல கோபம் எதுவும் இல்லையே?” என்று கேட்டவனிடம் இல்லை என்று தலையசைத்தாள் அவள்.

அதைக் கேட்டு மகிழ்ந்தவன், “இப்போ தான் எனக்கு நிம்மதியா இருக்கு பாரூ. எங்கே நீ என் மேல கோவமா இருப்பியோன்னு நினைச்சேன்!” என்றவன், அவளது நெற்றியில் முத்தமிட்டு விலகினான்.

“சரி! நீங்க போய் ரிஃப்ரெஷ் பண்ணிட்டு வாங்க. நான் உங்களுக்கு சூடா டீ போட்டு எடுத்துட்டு வர்றேன்” என்று அவள் கூற, அவனும் சரியென்று தலையசைத்தபடி அங்கிருந்து படுக்கையறை நோக்கிச் சென்றான்.

அவன் குளிப்பதற்காகத் துண்டை எடுத்துக் கொண்டிருந்த வேளையில் செழியனைத் தேடி வந்தவள், “செழியன்” என்று அவனை அழைக்க, என்னவென்று திரும்பி நோக்கினான்.

“உங்களுக்காக புது டி-சர்ட் வாங்கி வச்சிருக்கேன். அலமாரியில தான் இருக்கு. குளிச்சுட்டு அதையே போட்டுக்கோங்க” என்று பார்கவி கூற, அவனும் சரியென்றபடி குளிக்கச் சென்றான்.

சில நிமிடங்கள் கழித்து குளித்துவிட்டு வந்தவன், தலை துவட்டியபடியே அலமாரியைத் திறந்து, அவள் வாங்கி வைத்திருப்பதாகச் சொன்ன டி-சர்டைத் தேடினான்.

ஒரு பையில் அவள் வாங்கி வைத்திருந்த புது சட்டை இருக்க, அதற்கு மேல் சிறியதாக ஏதோ பரிசுப் பொருளும் இருந்தது.

அதைக் கண்டவன் குழப்பத்துடன் புருவம் சுருக்கியபடி அந்தப் பரிசுப் பொருளை கையில் எடுத்தான்.

என்னவாக இருக்கும் என்று யோசித்தபடியே அந்த சிறிய பரிசு பொருளை பிரித்துப் பார்த்தான் அரண் செழியன்.

உள்ளே இருந்த அந்தப் பொருளைப் பார்த்தவனின் விழிகள் அகலமாக ஆச்சரியத்திலும், மகிழ்ச்சியிலும் விரிய, அவனது கண்களில் நீர் திரண்டது.

இதழ்கள் புன்னகையை பிரகாசிக்க, அந்தப் பரிசை தனது கையில் எடுத்துப் பார்த்தான்.

அதில், தான் தந்தை ஆகப் போவதற்கு ஆதாரமான இரு கோடுகள் இருக்க, அதைப் பார்த்தவனின் சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை.

அதே அகமகிழ்வுடன், வேகமாகத்  தன் மனைவியைத் தேடிச் சென்றான் அவன்.

அவளோ அவன் வருவான் என்று தெரிந்தே தன் கணவனுக்காக ஹாலில் காத்து நின்றிருந்தாள்.

“பாரூ…” என்றபடியே அவளை நெருங்கிச் சென்றவன், பார்கவியைக் கட்டியணைத்து, அந்த ஒற்றை அணைப்பிலேயே தனது மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்தினான்.

தனது கையில் இருந்த கர்பத்தை உறுதி செய்யும் கருவியை அவளிடம் காட்டியவன், “நிஜமாவா? நாம அப்பா அம்மா ஆகப் போறோமா?” என்று கேட்க, அவள் ஆமோதிப்பாகத் தலையசைத்தாள்.

அரண் செழியன் இதுவரை தன் வாழ்க்கையில் அனுபவித்திராத அளவிலான மகிழ்ச்சியை அந்தக் கணத்தில் அனுபவித்தான். 

தன் மனைவியை அரத்தழுவி இரு நிமிடங்கள் மௌனமாக அப்படியே நின்றவன், அவளது கன்னத்தில் இதழ் பதித்து விலகினான்.

பின்னர் பார்கவியை சோஃபாவில் அமர வைத்தவன், “இதை ஏன் என்கிட்ட முன்னாடியே சொல்லல பாரூ?” என்று கேட்க,

“இப்போ நீங்க சர்பிரைஸ் ஆகி எவ்வளவு சந்தோஷப்படீங்க. இதை பார்க்கணும்னு தான் உங்கிட்ட முன்னாடியே எதுவும் சொல்லல” என்றாள் அவள்.

அவனும் அதைக் கேட்டு புன்னகைத்தபடி அவளை தனது நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டான்.

“எல்லாம் கனவு மாதிரி இருக்கு பாரூ… ஐ ஆம் சோ ஹாப்பி! என் வாழ்க்கையே முழுமையடைஞ்ச மாதிரி உணருறேன். தேங்கஸ் பாரூ” என்று உணர்ச்சிப் பெருக்கில் அவன் பேச,

“எனக்கும் தான் செழியன். இந்த விஷயம் தெரிஞ்சதுமே உங்கிட்ட சொல்லணும்னு மனசு துடிச்சது. கஷ்டப்பட்டு காலையில இருந்து என்னை நானே கன்ட்ரோல் பண்ணி வச்சுகிட்டேன் தெரியுமா!” என்றாள் அவள்.

“காலையில கூட உன்னை மறுபடியும் மேக்கப் புக்கிங் எடுத்து வேலையை கன்டினியூ பண்ண சொல்லலாம்னு நினைச்சேன்” என்று செழியன் கூற,

“இனிமே எனக்கு பாப்பா தான் முதல்ல முக்கியம். வேலை எல்லாம் இரண்டாம் பட்சம் தான்” என்றாள் அவள்.

அவளை மெச்சும் பார்வை பார்த்தவன், “பாருடா! என் பொண்டாட்டி இப்பவே பொறுப்பான அம்மாவா மாறிட்டாளே!” என்றபடி அவளை தனது நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

மறுநாள் இருவரும் மருத்துவமனைக்குச் சென்று கர்பத்தை உறுதி செய்துவிட்டு, மகப்பேறு மருத்துவர் கொடுத்த கர்ப காலத்தில் உட்கொள்ளும் மருந்து மாத்திரைகளையும் வாங்கி வந்தனர்.

வீட்டிற்கு வந்ததும் முதல் வேலையாகத் தன் அன்னைக்கு அழைத்து அந்த சபச்செய்தியை அவரிடம் கூறினாள் பார்கவி.

மகள் சொன்ன செய்தியைக் கேட்ட நீலவேணிக்கு விழிகளில் நீர் திரண்டு விட்டது.

கூடிய விரைவில் அவளை பார்க்க வருவதாகக் கூறினார். தன் கணவருடனும் அந்த மகிழ்ச்சியான செய்தியைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.

செழியனின் குடும்பத்தினரும் பார்கவி கருத்தரித்திருக்கும் செய்தி அறிந்து அகமகிழந்து போயினர்.

மறுநாளே ஷாரதாவும் இனியனும் களக்காட்டிற்கு கிளம்பி வந்து விட்டனர். 

பார்கவியைக் கட்டியணைத்து வாழ்த்து தெரிவித்த ஷாரதா, “என்னை இவ்வளவு சீக்கிரம் சித்தி ஆக்குவேன்னு நான் எதிர்பா்க்கவே இல்லக்கா. ஐ ஆம் சோ ஹாப்பி!” என்றாள்.

அதைக் கேட்டவளோ வெட்கத்துடன் சிரித்தபடி தலைகவிழ, இனியனும் அவளுக்கு வாழ்த்துகளை கூறினான்.

“நம்ம குடும்பத்துக்கு சீக்கிரமே ஒரு குட்டி பாப்பா வரப் போறதை நினைச்சு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கண்ணா!” என்று அவன் செழியனிடம் கூற, 

அதைக் கேட்டு சிரித்தவன், “சார் எப்போ எங்களுக்கு குட் நியூஸ் சொல்லப் போறீங்க?” என்று கேட்டான்.

“அது…” என்றபடியே அவன் ஷாரதாவைப் பார்க்க, அவள் வெட்கத்துடன் தலைகவிழ்ந்து கொண்டாள்.

“நாங்க இரண்டு பேரும் கல்யாணம் ஆனதுமே ஒரு முடிவு பண்ணியிருந்தோம்” என்று இனியன் கூற,

“என்ன முடிவு?” என்று கேட்டான் செழியன்.

“அது வந்து… உங்க இரண்டு பேருக்கும் கல்யாணமாகி குழந்தை பிறந்த பிறகு தான் நாங்க குழந்தை பெத்துக்கணும்னு முடிவு பண்ணியிருந்தோம்” என்று இனியன் கூற, பார்கவியும் செழியனும் ஆச்சர்யத்துடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

“நாங்க இரண்டு பேரும் தான் சண்டை போட்டு பிரிஞ்சிருந்தோமே! அப்புறம் எப்படி எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகும்னு நம்புனீங்க?” என்று அவன் கேட்க,

“நீங்க இரண்டு பேரும் நிச்சயமா ஒண்ணு சேருவீங்கன்னு எங்க உள் மனசு சொல்லுச்சு மாமா… கடைசியில நாங்க நினைச்ச மாதிரியே நடந்துச்சு பார்த்தீங்களா?” என்றாள் ஷாரதா.

பார்கவி தன் தங்கையிடம், “எங்களுக்காக குழந்தையெல்லாம் தள்ளிப் போட வேண்டாம் ஷாரதா. நீயும் சீக்கிரமே எனக்கொரு மகனோ இல்ல மகளோ பெத்துக் கொடு” என்று கூற, ஷாரதா வெட்கப்பட்டு சிரித்தாள்.

அதைப் பார்த்த இனியன், “கல்யாணமாகி இத்தனை நாள்ல நம்ம ஷாருவுக்கு வெட்கப்படத் தெரியுங்கறது எனக்கு இப்போ தான் தெரியுது” என்று கூற, அவனை பார்த்து முறைத்தாள் அவள்.

அரண் செழியனோ, “போதும்டா அவளை நீ ரொம்ப தான் கிண்டல் பண்ணுற” என்று கூற,

“அப்படி சொல்லுங்க மாமா. என்னை பார்த்தா எப்பவும் இவனுக்கு கிண்டல், கேலி, நக்கல் தான்” என்று அவள் இனியனை முறைத்தபடியே கூற,

“உன்னை விடவாம்மா!” என்று அவளிடம் கவுன்டர் போட்டு இன்னொரு முறைப்பையும் சேர்த்து வாங்கிக் கொண்டான் அவன்.

பார்கவியைப் பார்த்துவிட்டு அன்று மாலையே மதுரைக்கு கிளம்பிச் சென்றனர் ஷாரதாவும் இனியனும்.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து நீலவேணியும் சுகுமாரும் தங்கள் மகளை பார்ப்பதற்காக களக்காட்டிற்கு வந்தனர்.

ராஜேஷூம் மாதேஷூம் வீட்டில் தனியாக இருப்பார்கள் என்பதால் மறுநாளே அங்கிருந்து கிளம்ப முடிவு செய்திருந்தனர்.

அன்று காலையில் உறக்கம் கலைந்து எழுந்த செழியன், இன்னும் அசந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த தன் மனைவியின் நெற்றியில் மென் முத்தம் பதித்தான்.

அவனது முத்தம் தந்த குறுகுறுப்பில் விழிகள் திறந்து பார்த்தவளிடம், “குட்மார்னிங் பாரூ…” என்றவன், அவளது மணிவயிற்றில் கரம் பதித்து, “குட்மார்னிங் பேபி!” என்றான்.

“என்ன! இன்னைக்கு சீக்கிரமே எழுந்துட்டீங்க?” என்று பார்கவி கேட்க, “இன்னைக்கு கொஞ்சம் சீக்கிரமா டியூட்டிக்குப் போகணும் பாரூ” என்றான்.

“மதியம் அம்மாவும் அப்பாவும் கிளம்பிடுவாங்க!” என்று அவள் கூற,

“அதை பத்தி தான் உன்கிட்ட பேசணும்னு நினைச்சேன். நீயும் அத்தை மாமா கூட ஊருக்குப் போயிட்டு வா. எனக்கும் வேலை கொஞ்சம் அதிகமா இருக்கு. இந்த மாதிரி சமயத்துல உன்னை பக்கத்துல இருந்து பார்த்துக்கணும்னு எனக்கும் ஆசை தான் பாரூ. ஆனா, என் வேலை பத்தி உனக்கே தெரியும்ல. அத்தை வேளா வேளைக்கு நல்ல சாப்பாடு தந்து உன்னை அக்கறையா கவனிச்சுப்பாங்க. உனக்கும் கொஞ்ச நாள் ரெஸ்ட் எடுத்த மாதிரி இருக்கும்” என்றான் செழியன்.

பார்கவிக்குமே அந்த சமயத்தில் தன் தாயின் அக்கறையும், அவரது கனிவான கவனிப்பும்  தேவையான ஒன்றாகத் தான் இருந்தது.

“எனக்கு ஓகே தான். ஆனா, நீங்க தனியா மேனேஜ் பண்ணிப்பீங்களா? டியூட்டிக்கும் போயிட்டு வந்து எப்படி சமைச்சு சாப்பிடுவீங்க?” என்று அவனிடம் அவள் கேட்க,

“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்குறேன் மா. பக்கத்து தெருவுல ஒரு அம்மா வீட்டு சாப்பாடு சமைச்சு கொடுப்பாங்க. அவங்ககிட்ட ஏற்பாடு பண்ணிக்கலாம்” என்று அவன் சொன்ன பிறகு தான் பார்கவி ஊருக்குச் செல்வதற்கு ஒப்புக் கொண்டாள்.

மதுரைக்கு கிளம்பிச் செல்வதற்கு முன்பு, அவனுக்கு நூறு முத்தங்களை பரிசளித்து, ஆயிரம் முறைகள், ‘மிஸ் யூ’ சொல்லிவிட்டே அங்கிருந்து தன் பெற்றோருடன் கிளம்பிச் சென்றாள் பார்கவி.

அன்று காவல் நிலையத்தில் முக்கியமான சில கோப்புகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அரண் செழியனைத் தேடி வந்தார் சுயம்புலிங்கம்.

“சார்!” என்றவரை, உள்ளே வருமாறு அவன் அழைக்க அறைக்குள் வந்தார் அவர்.

“என்ன விஷயம் ஏட்டய்யா?” என்று செழியன் கேட்க,

“நம்ம MLA கனகரத்தினம் ஐயாவோட மூத்த மகனோட குழந்தைக்கு முதல் பிறந்தநாள் சார். அதை இன்னைக்கு சாயங்காலம் பார்ட்டி வச்சு பிரம்மாண்டமா கொண்டுறாங்களாம். பெரிய பெரிய ஆளுங்க எல்லாம் பார்ட்டியில் கலந்துக்க போறதால, போலீஸ் பாதுகாப்பு கேட்டிருக்காங்க சார்” என்றார் அவர்.

“நமக்கு இருக்கற வேலை பத்தாதுன்னு இது வேறயா?” என்று செழியன் சலித்துக் கொள்ள,

“சார்! அந்த சுபத்ரா கேஸ் இன்னும் மூவ் ஆகாம அதே இடத்துல நிக்குதே!” என்றார் சுயம்பு.

பெருமூச்சுவிட்டபடி தனது இருக்கையில் இருந்து எழுந்தவன், “ஆமா! இந்தக் கேசை அடுத்த கட்டத்துக்கு எடுத்துட்டு போறதுக்கு நமக்குத் தேவை ஒரு சாலிடான எவிடென்ஸ். அதுமட்டும் கிடைச்சுட்டா போதும். அந்தக் கார்த்திகேயனை உள்ளே தள்ளிரலாம்” என்றவன் சிறு யோசனைக்குப் பிறகு,

“எனக்கென்னவோ அந்த ஆதாரம் நம்ம கைக்கு எட்டுற தூரத்துல தான் இருக்குன்னு தோணுது” என்றான்.

“சரிங்க சார்! MLA வீட்டுக்கு நம்ம டீமோட ஜெகன் சாரை போகச் சொல்லவா?” என்று கேட்டவரிடம்,

“இல்ல வேண்டாம். அவர் ஸ்டேஷன் வேலையைப் பார்க்கட்டும். பாதுகாப்பு கொடுக்க நானே போறேன். சீக்கிரமா நாலு பிசியையும் ரெடியா இருக்கச் சொல்லுங்க” என்றான்.

அதன் பிறகு மாலையில் மற்ற போலீசாருடன் சேர்ந்து கனகரத்தினத்தின் வீட்டிற்கு பாதுகாப்பு பணிக்காகச் சென்றான் அரண் செழியன்.

மரியாதை நிமித்தமாக MLAவை சந்தித்துவிட்டு வந்தவன், வீட்டிற்கு வெளியே மேற்பார்வை பார்த்துக் கொண்டு நின்றான்.

அப்பொழுது, “வணக்கம் சார்!” என்று அவனுக்குப் பின்னால் இருந்து ஒரு குரல் கேட்கவும், திரும்பிப் பார்த்தான்.

அங்கே கார்த்திகேயன் நின்றிருக்க, அவனைக் கண்ட செழியனுக்கு கோபத்தில் நரம்புகள் புடைத்தன.

தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தி நின்றவன், “ஹலோ!” என்றபடி அவனிடம் கரம் குலுக்கினான்.

“உங்களை பத்தி சமீபமா நிறைய கேள்விப்படுறேன் இன்ஸ்பெக்டர் சார். நீங்க ரொம்ப நேர்மையான போலீஸ் அதிகாரின்னு டிபார்ட்மென்டே உங்களை புகழுதே” என்று கார்த்திகேயன் கூற,

“அப்படியா? எனக்குத் தெரியலையே! ஒருவேளை என்னை பத்தி நீங்க டிபார்ட்மென்ட்ல அடிக்கடி விசாரிப்பீங்க போலிருக்கு” என்றான்.

அதற்கு பதில் சொல்லாமல் தவிர்த்தவனோ, “நேர்மையான போலீஸ் அதிகாரியா இருந்து என்ன பிரயோஜனம் சார்? ஏதாவது பெருசா பண்ணா தானே மேலிடத்துல இருந்து உங்களுக்கு ப்ரமோஷன் அப்புறம் விருதெல்லாம் கொடுப்பாங்க” என்றான்.

அதைக் கேட்டு புரியாமல் விழித்த செழியனோ, “நீங்க சொல்ல வர்றது எனக்குப் புரியல” என்றான்.

கார்த்திகேயனோ அவனை நெருங்கிச் சென்று, “அதாவது சார்! இப்போ ஏதாவது பெருசா கடத்தல் பொருளை புடிச்சாலோ, இல்ல தீவிரவாதிகளை புடிச்சாலோ உங்களுக்கு புரோமஷனும் விருதுகளும் கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கு. ஆனா, நீங்க இந்தச் சின்ன ஊர்ல இருந்துட்டு போயும் போயும் தேறாத ஒரு ஆக்சிடென்ட் கேசை பத்தியில்ல விழுந்து விழுந்து விசாரணை நடத்திட்டு இருக்கீங்க!” என்று கூற, அரண் செழியனின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தன.

தன்னையே துளைக்கும் பார்வை பார்த்து நின்றவனிடம், “வேண்டாம் சார். விட்ருங்க… இல்லைன்னா பின்னாடி வருத்தப்படுவீங்க. நான் சொல்றது உங்களுக்கு புரியும்னு நினைக்குறேன்” என்று அவனுக்கு மட்டுமே கேட்கும் குரலில் கூறினான் கார்த்திகேயன்.

செழியனுக்கோ அவனை ஓங்கி அறைந்து கையோடு காவல் நிலையத்திற்கு இழுத்துச் சென்று, அவனை சிறையில் அடைக்க வேண்டும் என்று கோபம் எழுந்தாலும் அதைக் கட்டுப்படுத்தியபடி நின்றிருந்தான்.

பின்னர் கார்த்திகேயனுக்கு ஏதோ அலைபேசி அழைப்பு வர, ஃபோனை காதில் வைத்தபடி அங்கிருந்து நடந்து சென்று தனது சிவப்பு நிறக் காரில் ஏறினான்.

அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த அரண் செழியனின் கண்களில் அந்தக் காரில் இருந்த ஒரு பொருள் தென்பட்டது.

உடனே, சுயம்புலிங்கத்திற்கு அழைத்தவன், “ஏட்டய்யா! அந்தக் கார்த்திகேயனை உள்ளே தள்ளுறதுக்கு சரியான ஆதாரம் ஒண்ணு கிடைச்சிருக்கு. நான் நேர்ல வந்து விவரமா உங்ககிட்ட எல்லா விஷயத்தையும் சொல்றேன்” என்று பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவன்,

‘இது போதும்டா. இனிமே நீ உள்ளே உட்கார்ந்து களி திங்குறதை உன் அப்பனால கூட தடுக்க முடியாது!’ என்று நினைத்து உள்ளுக்குள் சிரித்தபடி தனது வேலைகளை கவனிக்கச் சென்றான்.

அரணாய் வருவான்…

மீண்டும் சந்திப்போம்!

பிரியமுடன்,

சௌஜன்யா…